Poradniki podpowiadają, że za szczęście odpowiada stan naszych jelit. Doszliśmy do skrajnego skupienia na sobie. Kierując uwagę na własne wnętrzności, przesuwamy granicę egocentryzmu. Dążenie do coraz większej kontroli nad ciałem, walka o długowieczność i presja rozwoju uwidacznia lęk, a koncentracja na jednostce – jej odosobnienie.

Zainspirowana popularnym sloganem wystawa ma jednak pojęcie samotności rehabilitować. Przypomina, że człowiek jest sam, nawet w szczęściu, nawet w związku. Każdemu zdarzają się sytuacje, z którymi mierzy się w pojedynkę.

Nie ma to być jednak smutna konstatacja. Zebrane prace odnoszą się bardziej do świadomości osobności i pojedynczości każdego i każdej z nas. Ta świadomość z kolei oznacza dorastanie. Szczęście rodzi się w jelitach jest zatem wystawą o szacunku do samotności i o dojrzałości. I to dojrzałość okazuje się tu tytułowym szczęściem.

udział biorą: Piotr Blajerski, Agata Bogacka, Magda Hueckel, Edyta Jabłońska, Aleksandra Kubiak, Sebastian Krok, Adam Łucki, Taus Makhacheva, Aya Momose, Tomasz Mróz, Dorota Nieznalska, Franciszek Orłowski, Jaimini Patel, Sergiy Petlyuk, Joshua Schwebel, Magdalena Starska

kuratorka: Jagna Domżalska

oprowadzanie kuratorskie: 29.06.2019, g. 12.00

Piotr Blajerski, ur. 1980, studiował na ASP we Wrocławiu. Po studiach starał się zajmować sztuką zgodnie z najszlachetniejszymi założeniami etycznymi. W okolicach 2015 roku zaprzestał tej działalności z powodu rozczarowania izolacją i impotencją świata sztuki, który okazał się być obszarem głównie reprodukującym patologie współczesnego świata. Obecnie szuka bardziej pragmatycznego sposobu na umiejscowienie własnej specyficzności, nie wykluczając w tym użycia sztuki.

Agata Bogacka, ur. 1976, artystka, zajmuje się głównie malarstwem, ale również rysunkiem, fotografią, tworzy obiekty i instalacje. Ukończyła wydział grafiki na warszawskiej ASP w 2001 r. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i grupowych w Polsce i zagranicą. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz państwowych instytucji, takich jak CSW Zamek Ujazdowski, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Fundacja Sztuki Polskiej ING, Bank Austria Creditanstalt. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Magdalena Hueckel, ur. 1978, artystka wizualna, fotografka teatralna, scenografka, podróżniczka. Autorka albumów fotograficznych „Anima. Obrazy z Afryki 2005–2013” (nominacja do nagrody Fotograficzna Publikacja Roku 2014) oraz HUECKEL/TEATR” (nominacja do nagrody Fotograficzna Publikacja Roku 2016). Współpracuje z Tomaszem Śliwińskim przy realizacji filmów jako autorka scenariuszy i art director. Ich dokumentalny film “Nasza klątwa”  otrzymał nominację do Oskara oraz kilkadziesiąt nagród na międzynarodowych festiwalach. Stale współpracuje z kilkunastoma teatrami w Polsce. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki gdańskiej ASP. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Miasta Sopot. W latach 2002–2004 tworzyła z Agatą Serafin duet fotograficzny hueckelserafin.

Edyta Jabłońska, ur w 1987 roku. Artystka, animatorka kultury oraz edukatorka artystyczna. Absolwentka Pedagogikii ze specjalnością: Praca Kulturalno- Oświatowa na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Edukacji Artystycznej w zakresie sztuk plastycznych na Uniwersytecie Pedagogicznym. Ukończyła także fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Jej publikacja Shadows znalazła się wśród Fotograficznych Publikacji 2018 roku. Do kręgu jej zainteresowań należą działania found fottage oraz Nowy Dokument. Uczestniczyła w wystawach indywidualnych oraz zbiorowych. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

Aleksandra Kubiak, ur. 1978, artystka wizualna, autorka performansów, filmów, form przestrzennych. W swych działaniach bada społeczną skuteczność sztuki. W latach 2002 – 2013 współtworzyła z Karoliną Wiktor Grupę Sędzia Główny. Po zawieszeniu działalności grupy (2010) wznowiła działalność indywidualną. Od 2014 roku pracuje nad autobiograficznym cyklem dzieł. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Z Karoliną Wiktor jako Grupa Sędzia Główny były nominowane do Paszportów Polityki (2011) i Spojrzeń (2008) oraz zostały laureatkami Międzynarodowego Konkursu Performance w Trento we Włoszech i Nagrody TVP Kultura. W 2016 roku obroniła stopień doktora sztuki pod kierunkiem prof. Izabelli Gustowskiej we współpracy z prof. Markiem Wasilewskim na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Od 2017 pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. Mieszka i pracuje w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA.

Sebastian Krok, ur. 1985, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2014 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Przestrzeni Malarskiej prof. Leona Tarasewicza. Obecnie jest asystentem w tejże pracowni na Wydziale Sztuki Mediów warszawskiej ASP. Sztuka Sebastiana Kroka jest próbą zmierzenia się z zastaną rzeczywistością – z ekstremalnym konsumpcjonizmem, chorobliwą rywalizacją, głębokimi podziałami społecznymi, opresją religijną i korporacyjną. Laureat Grand Prix 43. Biennale Malarstwa „Bielska Jesień 2017”, Grand Prix Pierwszego Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Pięknych i Designu FISAD 2015 w Turyni, a także Grand Prix 25. Ogólnopolskiego Przeglądu Malarstwa Młodych „PROMOCJE 2015” w Legnicy oraz Nagrody  im. prof. Józefa Szajny 2010.

Adam Łucki, ur. 1983 r, studiuje Malarstwo w Instytucie Sztuk Wizualnych w Zielonej Górze. Debiutował w 2005 roku scenografią do spektaklu ”Tangen” na podstawie ”Głodu” Knuta Hamsuna w reżyserii Łukasza Witta Michałowskiego w Teatrze Witkacego w Zakopanem.
Autor scenografii m.in. do „Klątwy” reż. Anna Polony, PWST Kraków 2007, „Akompaniatora” reż. J. Opalski ,Teatr im. Juliusza Słowackiego, Kraków 2008, „Lekcji tańca dla starszych i zaawansowanych”, wg. Hrabala, reż. Adam Sroka, Teatr STU,2010. Opery Beethovena „Fidelio” reż. Julia Pevstner, Kraków 2010.
Maszyn i instalacji do ,”Galgenberg,”, reż. Agata Duda Gracz, Teatr Słowackiego, Kraków 2007.

Taus Makhacheva, ur. 1983, mieszka i pracuje w Moskwie. Znana jest przede wszystkim ze swoich performansów i prac wideo, które poddają krytycznej analizie to, co dzieje się, gdy różne kultury i tradycje stykają się ze sobą. Artystka dorastała w Moskwie, choć jej kulturowe korzenie znajdują się na Kaukazie w regionie Dagestanu. Jej twórczość opiera się na osobistym związku ze współistniejącymi światami sprzed i po sowietyzacji. Jej prace w humorystyczny sposób testują odporność obrazów, przedmiotów i ciał w dzisiejszym świecie. Wybrane wystawy indywidualne i zbiorowe Artystki to: Manifesta 12, kuratorzy Bregtje van der Haak, Andrés Jaque, Ippolito Pestellini Laparelli, Mirjam Varadinis (2018); Liverpool Biennial, kuratorzy Kitty Scott i Sally Tallant (2018); Yinchuan Biennale, kurator Marco Scotini (2018); Storeroom, kurator Christiane Berndes (Van Abbemuseum, Eindhoven, 2018); Międzynarodowe Biennale Sztuki Współczesnej w Rydze, kurator Katerina Gregos (2018); Viva Arte Viva, kurator Christine Macel, 57. Międzynarodowa Wystawa Sztuki, La Biennale di Venezia (2017); Rosyjskie Triennale Sztuki Współczesnej, Garaż, kuratorzy: Kate Fowle, Ilmira Bolotyan, Tatiana Volkova, Katya Inozemtseva, Snejana Krasteva, Andrey Misiano, Sasha Obukhova (Muzeum Sztuki Współczesnej, Garaż, 2017); Museum ON/OFF, kuratorka Alicia Knock (Centre Pompidou, 2016); 11. Biennale Szanghajskie, kuratorzy Raqs Media Collective (2016); Biennale Kijowskie, kuratorzy Hedwig Saxenhuber i Georg Schollhammer (2015); Biennale Moskiewskie, kuratorzy Bart De Baere, Defne Ayas i Nicolaus Schafhausen (2015) oraz kurator Peter Weibel (2011); 11. Biennale w Sharjah, kurator Yuko Hasegaw (2014). Taus Makhacheva jest laureatką nagrody Fundacji 6. Moskiewskiego Biennale Sztuki Współczesnej (Moskwa, 2015), Nagrody „Przyszłość Europy”, Muzeum Sztuki Współczesnej, Lipsk, (2014) oraz Nagrody Państwowej „Nowe Pokolenie – Innowacje” (2012).

Aya Momose, ur. 1988, obecnie mieszka i pracuje w Tokio. W 2013 r. uzyskała dyplom z malarstwa olejnego w Uniwersytecie Artystycznym w Musahino. Na początku kariery Artystka tworzyła filmy wideo z artystycznych działań performatywnych, obecnie tworzy filmy ukazujące relacje pomiędzy ciałem i głosem. Jej prace zmuszają do rewaluacji relacji pomiędzy obrazem i głosem. Główne wystawy Artystki to m.in.: „Borrowing the Other Eye” (ESPACE DIAPHANES, Niemcy, 2018), „Voice Sample” (Muzeum Sztuki w Jokohamie, Japonia, 2014), „SENSOU-GA STUDIES (Metropolitan Art Museum, Tokio, 2015), „Artist File 2015 Next Doors: Contemporary Art in Japan and Korea” (Narodowe Centrum Sztuki, Tokio oraz Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej, Korea, 2015-2016), „Roppongi Crossing 2016: My Body, Your Voice” (Mori Art Museum, Japonia, 2016). W 2017 Artystka przebywała przed pół roku w Nowym Jorku jako stypendystka Asian Cultural Council.

Tomasz Mróz, ur. 1979, absolwent poznańskiej ASP. Współtworzył grupę artystyczną Penerstwo. Od 2015 członek gangu  motorowerowego HORSFUCKERS M.C.  Jest twórcą silikonowych rzeźb  i obiektów a także instalacji i wideo. Mieszka i pracuje w Warszawie.Tomasz Mróz od początku swojej działalności rozwija własny – bardzo specyficzny – styl i sposób myślenia, z dala od mód intelektualnych konstruuje groteskowy świat, przywodzący na myśl smutne – choć pełne czarnego humoru – bajki dla dorosłych. Postaci jego „bestiarium” – zdeformowani ludzie, przeskalowane zwierzęta i zmutowane ofiary cywilizacji i popkultury, opowiadają o lękach, pragnieniach, uwodzicielskich ideologiach i artystycznych mitach. Wybrane wystawy: Jerzy Bereś, Tomasz Mróz (Galeria Dawid Radziszewski, Warszawa, 2018); Widzę w grudzie szpary, leczę śliną (Galeria Piktogram, Warszawa, 2016); Bogactwo (Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2016); Defeteisme (Galeria Sztuki Współczesnej w Opolu, 2015); Śpij spokojnie w kosmosie, żółw cię nie u… (Galeria Foksal, Warszawa, 2014); Happiness Is a Warm Gun(Rizzordi Art Foundation, Saint-Petersburg, 2012); Coming Soon (Arierregarde) (Temporary Gallery, Kolonia, 2012); E.Y.M / B.B (Galeria Platan, Budapeszt 2011); Agent Absurd (Golden Thread Gallery, Belfast, 2009); Establishment (jako źródło cierpień), CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2008

Franciszek Orłowski, ur. 1984, mieszka i pracuje w Poznaniu i Warszawie. Konceptualista, rzeźbiarz, performer, twórca instalacji, obiektów artystycznych, filmów wideo oraz projektów partycypacyjnych. Jest absolwentem Uniwersytetu Artystycznego  w Poznaniu; tu, na Wydziale Intermediów, zrealizował w 2010 dyplom pod kierunkiem profesorów Mirosława Bałki i Piotra Kurki. Obecnie jest doktorantem tej uczelni. W 2014 roku w ramach stypendium przebywał na rezydencji w Tokio  [AIT – ] Arts Initiative Tokio]. W centrum zainteresowań Orłowskiego znajduje się człowiek i jego kondycja. Czas i miejsce urodzenia  pozwoliły mu na konfrontowanie świata realnego socjalizmu z rodzącym się kapitalizmem i konsumpcjonizmem. W swych projektach problematyzuje  tożsamość  polityczno-geograficzną, społeczną, ekonomiczną, a także klasową. Wiele z nich jest tworzonych z perspektywy postmarksistowskiej.

Jaimini Patel, ur. 1974, artystka działająca w Londynie, której twórczość bada działanie materii poprzez negocjowanie granic, systemów i działań performatywnych. Ukończyła z wyróżnieniem studia pierwszego stopnia w dziedzinie sztuki piękne na Uniwersytecie w Leeds, tytuł magistra sztuk pięknych otrzymała w Slade School of Fine Art na University College London, a doktorat w zakresie sztuk pięknych w Ruskin School of Art na Uniwersytecie Oxfordzkim. Najnowsze projekty artystki to: Fragile State (Kruche państwo), Odeskie Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Odessa, 2019; Każdy obiekt jest rzeczą, ale nie każda rzecz jest przedmiotem, Hollybush Gardens, Londyn, 2018; An Inventory of Small Acts (Inwentarz małych działań), Archiv der Zeitgenossen, Krems, 2017; Rosina #0, Limone Space, Londyn, 2016; Measure, Centrum, Berlin, 2016; Remainder 10/14-09/15, blank, Turyn, 2015; DADU: rozmowy, DADU, East Nashville, 2015; Topograpy Disarranged (Rozrzucona Topografia), Projekt Przestrzenny im. Królowej Węgierskiej, Aylsham.

Sergiy Petlyuk, ur. 1981, artysta mediów, mieszka i pracuje we Lwowie (Ukraina) i Nowym Jorku (USA). Petlyuk konsekwentnie realizuje prace w kilku wymiarach – fizjologii ludzkiego ciała i fizjologii społeczeństwa, rytmicznie łącząc różne skale – emocjonalną i społeczną, indywidualną i wspólnotową, izolowaną i otwartą. Tworzone za pomocą nowych mediów prace Artysty – filmy wideo oraz interaktywne instalacje – są nieustannym badaniem kontaktu pomiędzy wrażliwością ciała a różnymi aspektami życia, jak wyobraźnia, pamięć, informacja, mediatyzowanie i współistnienie. Wychodząc od podejścia krytycznego i dekonstrukcji, Artysta nieustannie próbuje uchwycić dysonanse ludzkiej natury i przedstawić cienką i bardzo delikatną linię kontaktu pomiędzy niekompatybilnymi i przeciwstawnymi cechami, którym jakoś udaje się współistnieć w jednym ciele społecznym lub jednostkowym. Badając krzyżujące się granice i obszary – osobiste, psychologiczne, kulturowe i geograficzne – Artysta stara się otwierać nowe możliwości estetyczne i tworzyć świeży język wizualny w celu sprowokowania bardziej zaawansowanych znaczeń społecznych i pobudzania spójności empatii jednostki.

Joshua Schwebel, ur. 1980, kanadyjski artysta pracujący w Berlinie, tworzący interwencje typu site-specific w celu krytyki warunków i praktyk działania współczesnych instytucji sztuki. Schwebel jest wielokrotnym stypendystą instytucji takich jak Kanadyjska Rada Sztuki oraz Rada Sztuki Quebec, współpracującym z instytucjami i prowadzonymi przez samych artystów ośrodkami sztuki w całej Kanadzie i zagranicą. Schwebel interesuje się ujawnianiem politycznych podtekstów inwestycji w sztukę. Jego twórczość koncentruje się na samej instytucji sztuki, w szczególności na konfliktach interesów nieodłącznie związanych ze sztuką. Artysta wykorzystuje techniki rekonfiguracji materiałów, w tym redystrybucję, przemieszczenie, infiltrację, wyodrębnienie lub wstawianie. Działania te, choć ledwie widoczne dla zwiedzających, wpływają na działanie instytucji, narzucając dodatkową funkcję artystyczną, czy raczej dysfunkcję, na zadania administracyjne związane z funkcjonowaniem instytucji i sprawdzają stopień zaangażowania instytucji w działania artystycznie etyczne.

Magdalena Starska, ur. w 1980, mieszka i pracuje w Poznaniu. Autorka rysunków, performance’ów i instalacji. Ukończyła poznańską Akademię Sztuk Pięknych w 2005 roku. Otrzymała dyplom z wyróżnieniem u Prof. J.Kozłowskiego i Prof. Ficnera. Na przełomie 2007/2008 odbyła półroczną podróż nastawioną na badanie kultury Ameryki Południowej. Od 2008r członkini grupy Penerstwo. W 2010 otrzymała stypendium z Budżetu Ministra Kultury, 2014 otrzymała stypendium Młoda Polska. Jest studentką na Interdyscyplinarnych Studiach Doktoranckich w Poznaniu. Od 2016 r pracuje jako asystentka w Pracowni Kształtowania i Transformacji Przestrzeni na Wydziale Multimedia na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Przez ostatnie 10 lat podłożem jej działań artystycznych był zamysł kreowania sytuacji wspólnotowych; w jaki sposób to, co osobiste i indywidualne, może być wartościowe w sensie społecznym. Starska wyczuwa w intuicyjny dla siebie sposób jakie działanie najbardziej będzie dawało autentyczny kontakt między ludźmi obecnymi w danej przestrzeni. Takie realizacje miały ostatnio miejsce na Biennale w Kathmandu w Nepalu (2017), podczas pobytu na wyspie Lombok dzięki współpracy z organizacją Pasirputih.

rys. Tomasz Mróz, Arka, 2019