środa, 16 października otwarte 12 — 19
Galeria Miejska Arsenał

Stary Rynek 6, 61-772 Poznań
T. +48 61 852 95 02
E. arsenal@arsenal.art.pl

Godziny otwarcia:

Poniedziałek: nieczynne
Wtorek – Sobota: 12 — 19
Niedziela: 12 — 16

Serendypia - przegląd performancu - Pasaż Kultury

18.07. – 21.07.2010 – Galeria Miejska Arsenał – Pasaż Kultury

SERENDYPIA – CYKL PERFORMENSÓW CHOREOGRAFICZNYCH

SERENDYPIA
 CIAŁO WPRAWIA MYŚLENIE W RUCH
kuratorka: Maria Zimpel

Serendypia wprawia myślenie i rzeczy w ruch. Myślenie o codzienności, o sztuce i o tańcu – przestrzeniach krytycznej działalności młodych twórców. Podczas Serendypii młode pokolenie artystów i artystek pochodzących z Chorwacji, Polski, Izraela i Serbii, Stanów Zjednoczonych Ameryki pokaże swoje prace, aktualne fascynacje i artystyczne zmagania. Poprzez taniec zadają pytania o tożsamość – artystyczną, historyczną, kulturową; pytania o reprezentację własnej postaci oraz o sens zmian, transformacji i przejścia.
Wszystkich łączy Berlin – miasto, w którym się kiedyś spotkali, punkt na artystycznej mapie, gdzie przepływają i krzyżują się nowe prądy artystyczne.

SERENDIPITY – CYCLE OF CHOREOGRAPHIC PERFORMANCES
18 -21 July 2010 City Gallery Arsenal – Passage of Culture
The Body brings thinking into motion

The Serendipity initiates movement in the thoughts of the everyday, of art, of dance. It is a space of critical activity of young dance-makers. During Serendipity a young generation of artists from Croatia, Israel, Poland, Serbia and USA will show their works, present fascinations and artistic engagements. Through dance they open questions about cultural, historical and artistic identities; re/presentations of self, values of change, transformation and transition. Common to all of the artists is the place where they once met – Berlin.

18 lipca, niedziela
godz. 20.00 – Magdalena Chowaniec, Hold Your Horses

19 lipca, poniedziałek
godz. 19.00 – Agata Siniarska, Agata danst Teresa
Gilad Ben Ari, Vertical Partition#1 – Body
godz. 20.00 – Dragana Bulut, W.A.F.

20 lipca, wtorek
godz. 19.15 – Gilad Ben Ari, Vertical Partition#2 – Space
godz. 20.00 – Isabell Lewis/Josep Maynou, Strange Action

21 lipca, środa
godz. 19.15 – Nina Kurtela, prezentacja projektu Transformance
godz. 20.00 – Alexander Baczyński-Jenkins, Translating the Agony in the Garden

wstęp wolny

o artystach i performansach:
Magdalena Chowaniec HOLD YOUR HORSES

Dla Loisie
Magdalena Chowaniec (PL) / MARIAMAGDALENA (PL/A)
Reżyseria / Performance: Magdalena Chowaniec Video: Magdalena Chowaniec
Montaż: Ewa Bankowska
Design światel: Peter Thalhamer
PR / Management: Lisa Schmidt
Loisie ma 65 lat, wygląda na starszą, chodzenie sprawia jej trudność. Mieszka na starej farmie gdzieś w austriackich górach i chociaż̇ ma za sobaą ciężkie życie wsiowego głupka, zdaje się tym zbytnio nie przejmować – życie toczy się dalej! Loisie to duże dziecko; wola o coś do picia po tym, jak się zmęczy zbierają̨c drewno na opal trzy miesią̨ce za wcześnie, smuci się̨, gdy baterie w jej aparacie słuchowym się̨ wyczerpią̨. Loisie nie moż̇e przestać biegać dokoła mówiąc do siebie, jej życie obraca się̨ wokół tysią̨ca rytuałów, których logikę̨ zna tylko ona. Loisie musi być kochana. Magda ma 26 lat, urodziła się̨ w Polsce, jest młoda i aktywna, próbuje się wyluzować. Magda często narzeka i naprawdeę ciężko ją usatysfakcjonować. Żyje z tańca i performancu, nadal jednak brana jest za polska sprzątaczkę̨, opiekunkę do dzieci lub striptizerkę̨. Magda jest spontaniczna i kiedy trzeba opiekuje się̨ starszymi gdzieś w austriackich górach. Magda też musi być kochana. HOLD YOUR HORSES to rezultat niespodziewanego spotkania w dziwnych okolicznościach. W tym ‘pół duecie’ fantazje o arkadyjskiej wsi natrafiają̨ na rzeczywistość 21. wieku. Nieograniczona wolność, spokój, natura, szczęśliwa cisza, romantyczność jak zarówno codzienne trudności, monotonny rytm, ciężka praca i poczucie izolacji poddane są obserwacji. Stajnia pełna siana staje się̨ miejscem spotkania rożnych charakterów, scena samotnej gry przeciwstawiającej się ciszy. Wieśniaczka, mityczna pasterka, kowboj i Magda w jednym ciele walczą̨ o wzglę̨dy, Losie w postaci projekcji przypatruje się temu z ekranu. Ten 40 minutowy spektakl to gra w performance we własnym świecie dzielonym z publicznością. “Hold your horses” jest produkcją VierHochDrei i brut theater Wien. Powstał z pomocą finansowa Wydziału Kultury Miasta Wiednia. Podzię̨kowania dla CCL Linz.
magdalena-chowaniec
Magdalena Chowaniec urodziła się w 1983 w Bielsku – Białej (PL). Przez 9 lat była uczennicą Państwowej szkoły Baletowej w Bytomiu a później kontynuowała swoja edukacje w IDA – Institute of Dance Arts na Uniwersytecie A. Brucknera w Linz, w Austrii. Od roku 2005 pracuje jako tancerz, performer, a ostatnio także jako choreograf w Austrii i za granica. W ostatnich latach współpracowała z m.in. kolektywem Superamas (F/A), Olegiem Sulimenko (RUS), Paulem Wenningerem (A), Rodneyem Place (ZA), Rose Breuss (A), Willim Dornerem (A), Markiem Tompkinsem. Jej własne prace to m.in. ‘Hold your horses’ (2008), ‘Fixing Freedom Tour’ (2009), ‘ Empathy project Vol. I ‘ (2010).

Agata Siniarska AGATA DANSE TERESA
AGATA TERESA SINIARSKA | ANNA TERESA DE KEERSMAEKER

Original: Rosas Danst Rosas, video 1997, 35mm, 57’,
colour Choreography – Anna Teresa De Keersmaeker
Director – Thierry de May
Dancers – Cynthia Loemij, Sarah Ludi, Anne Mousselet, Samantha Van Wissen
Punktem wyjścia dla solo AGATA DANST TERESA jest wersja filmowa choreografii Rosas Danst Rosas a raczej jej fragment, pierwotnie wykonywany przez cztery tancerki. Zadania, z którymi chciałam się zmierzyć w tej pracy to nowy sposób przepisywania choreografii silnie zakorzenionej w historii tańca współczesnego w Europie. Jaki dialog mogę̨ podjąć z dziełem mającym ponad 25 lat, jak mogę się z nim skonfrontować, przefiltrować przez własną fizyczność. Jaka relacje mogę zbudować pomiędzy ciałem, kamera i przestrzenią̨. W jaki sposób mogę ukontekstualizować tę choreografię na nowo, pozostając wierna jej minimalistycznej, suchej strukturze konsekwentnie powtarzanych pięciu ruchów. To także pytanie, co znaczy przepisywanie choreografii przez ciało kobiety. Gdzie w tej choreografii, chętnie przypisywanej do estetyki minimal art pojawiają się emocje. W jaki sposób są̨ one performowane, gdzie się wyłaniają, gdzie jest ich miejsce w całej kompozycji, w jaki sposób są one produkowane, jak ja mogę produkować je w niej.
agata

Agata Siniarska
performerka, choreografka, aktorka.
Absolwentka studiów licencjackich Wydziału Filologii Polskiej UW.
Obecnie studentka Amsterdamse Hogeschool voor de Kunste wydziału choreografii School For New Dance Development ( SNDO ) w Amsterdamie. Stypendystka Danceweb 2009 podczas festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu (http://www.jardindeurope.eu/m_link.php?menue=7&id=24&method=frame).
Uczestniczka festiwalu Diverse Universe V w Talinie, 6 times 10 Ada Studio w Berlinie.
Uczestniczka licznych projektów i warsztatów, m. in. prowadzonych przez Deborah Hay , Roberta Steijna, Martina Nachbara, La Ribot, Mathilde Monnier, Benoita Lachambra, Philippa Gehmachera, Christine de Smedt i wielu innych.

Gilad Ben Ari „Vertical Partition#2 – Body/#2 Space ” (Podział pionowy #1 – Ciało / #2 – Przestrzeń”)
gilad
Instalacja dotyczy pionowego podziału przestrzeni, opisanego przez Eyala Weizmana w książce pt. „Hollow Land: Israel’s Architecture of Occupation” [Święta ziemia. Izraelska architektura okupacyjna]. Pokrótce ujmując, autor opisuje praktykę negocjacyjną państwa Izrael w rozmowach z władzami palestyńskimi. Izrael proponuje takie linie podziału pomiędzy jednym autonomicznym terytorium a drugim, które przecinają przestrzeń także wzdłuż, oddzielając kontrolę nad strefą powietrza nad ziemią od kontroli na samej ziemi oraz znajdujących się pod jej powierzchnią zasobów naturalnych. Praca wychodzi od tej koncepcji podziału wzdłużnego przestrzeni i przenosi go na poziom CIAŁO/PRZESTRZEŃ jednostki. Artysta skupia się na kwestii widoczności nowej struktury – struktury przymusu – w szerszym kontekście widzialności „drugiego” we współczesnym państwie narodowym. „Podział pionowy#1 – Ciało” jest efektem pobytu autora na rezydencji artystycznej Tanzrecherche NRW #3, zainicjowanej i wspieranej przez NRW KULTURsekretariat. „Podział wzdłużny #2 – Przestrzeń” powstało w ramach „FLACC – miejsce pracy artysty plastyka”, Genk, Belgia. Dźwięk: Maya Guttmann

Dragana Bulut
W.A.F

W.A.F to solowa praca, stworzona i pokazywana przez Draganę Bulut, i dotyczy polityki reprezentacji.
Dragana Bulut jest niezależną performerką i choreografem pochodzącą z Belgradu (Serbia), mieszkającą obecnie w Berlinie. Występowała dla takich artystów jak: Ivo Dimchev, Charles Linehan, Tina Tarpgaard, Gaelan Hanson, Jana Menger, Bojana Mladenovic, Katsura Kan, Emily Bunning i wielu innych.
dragana
Jej własne choreografie i choreograficzne kolaboracje to: The Giant Women Present the Greatest Show in Town, we współpracy z Ligią Soares i Gillie Kleimanem, i z dramaturgicznym wsparciem Any Vujanovic (Belgrade, Lisbon and Portugal in 2009) ; Once upon the time…and again from the beginning, praca zespołowa stworzona podczas Resonance Research Project, i prezentowana w Belgradzie, Poznaniu, i podczas festival Body Mind w Warszawie; Just one more solo performed w REX w Belgrade, Festival Sarajevo Winter, Balkan Dance Platform, Athens: Puzzle – projekt edukacji kolaboratywnej z Dalija Acin, Dusan Muric i Andjelija z premierą w Maju 2009 w Jugosłowiańskim Teatrze Dramatycznym w Belgradzie. Obecnie współpracuje z Eduardem Gabią i Marią Baroncea przy projekcie – E.I.O. oraz w duecie z Milką Djordjevich.
Dragana Bulut dwukrotnie została uhonorowana prestiżowym stypendium DanceWeb w 2004 i 2008 rook. Uczestniczyła w Biennale of young artists of Europe and Mediterranean, Puglia 2008 (Włochy). Jest członkiem project Embassy of , oral należy do Deskooling Classroom – projektu zainicjowanego przez Walking Theory Journal, Belgrade.

Isabel Lewis
STRANGE ACTION

Koncepcja i wykonanie Isabel Lewis Dramaturgia i wykonanie Josep Maynou Praca to szczególny przypadek performansu. Jest to solowe wystąpienie, które przeciwstawia się głosom o końcu polityki autobiografii i tożsamości. Praca pokazuje uderzającego się w głowę Pana T i Nicole Kidman. W swoim trwającym cały wieczór solowym przedstawieniu Isabel Lewis wskrzesza wcześniej graną przez siebie postać Pana T. Wykorzystuje jego i innych jako niespodziewane punkty odniesienia do debaty o niezwykłym akcie performatywnym. Przy oszczędnej scenografii i minimalnym wykorzystaniu mediów, Lewis zacieśnia pole obserwacji do postaci samego performera, odcinając się od gesamtkunstwerk. W składającym się z dwóch części przedstawieniu Lewis snuje złożoną narracyjnie opowieść o odmiennych stanach świadomości, wyobraźni, spójności, procesie i fikcji. PART 1: Isabel gra samą siebie, grającą rolę Pana T, odgrywającego rolę BA Baracusa rozważającego akt performatywny i jego odniesienia do kwestii reprezentacji, fikcji i dystansu. Jesteśmy świadkami wywiadu, którego Lewis jako Pan T udzieliła swojemu dramaturgowi, Josepowi Maynou, w stanie hipnozy. Tekst wywiadu jest adaptacją wywiadu udzielonego w stanie hipnotycznym przez artystę plastyka Matta Mullicana, opublikowanego w „Art Forum” w styczniu 2009 r. PART 2: Isabel omawia i pokazuje, w jaki sposób „uderzanie się w głowę” może być drogą do poznania cielesnego i emocjonalnego. Wykorzystując ten ruch dla wprowadzenia się w stan podwyższonych emocji, Isabel odgrywa finałowe sceny z obrazu Stanleya Kubricka „Oczy szeroko zamknięte”; gra wówczas Alice, bohaterkę, w którą w filmie wciela się Nicole Kidman.
isabel
Isabel Lewis jest performerką i kuratorką z Dominikany, mieszkającą na Brooklynie i w Berlinie. Ukończyła Uniwersytet Hollinsa (USA) z dyplomem w zakresie tańca i filologii angielskiej, ze specjalnością w dziedzinie krytyki literackiej. Isabel wykonuje zarówno przedstawienia solowe, jak i występuje wspólnie ze swoją rodziną (LEWIS FOREVER) oraz z Ann Liv Young. Ma zaszczyt pracować z wieloma nowojorskimi choreografami oraz prezentować swoje prace z dziedziny performance w znaczących salach na Manhattanie, takich jak Dance Theater Workshop, Performance Space 122 czy The Kitchen. Isabel występuje także poza kontekstem teatralnym: w galeriach, mieszkaniach i przestrzeni publicznej. Josep Maynou studiował sztuki piękne w Barcelonie (UB), Porto (Facultade Belas Artes Porto) i Londynie (Uniwersytet Middlesex). Artysta pokazywał swoje prace w całej Europie, w tym na Getxo Arte w Bilbao, Strip Art i Sala Pares w Barcelonie, w Galerie Eva Bracke w Berlinie oraz Malos Habitos w Oporto. Działa w wielu dziedzinach; obecnie głównie w obszarze sztuki mediów, współpracując regularnie z berlińskim artystą mediów Arturo Steele. Wykorzystując powtórnie obrazy i nadając im nowe znaczenia, artysta stwarza stanowiące spójną i ciągłą całość kolaże, jawiące się jak autonomiczne, kompletne filmy. Proces recyklingu wiąże się także z instalacjami prac w przeróżnych kontekstach, takich jak warsztaty napraw RTV, magazyny, nieużytkowane już miejsca oraz sklepy z towarami używanymi.

Nina Kurtela TRANSFORMANCE: performans w czasie / wideo eksperymentalne:

Koncepcja „Transformance” oparta jest przede wszystkim na relacji pomiędzy ciałem a wykonaniem dzieła w kontekście zmieniającej się architektury, na co pozwala eksperymentalny film, będący sam autonomicznym dziełem. Praca stanowi próbę uchwycenia radykalnych przemian struktur społecznych i zasad funkcjonowania „społeczeństwa performatywnego”, a także sposobu ich oddziaływania na jednostkę.
ninakurtela
Nina Kurtela działa na pograniczu sztuk plastycznych, wideo, performansu, współczesnego tańca i choreografii. Wybrane wystawy indywidualne: „THE STORE” Galeria Nova, Zagrzeb / „AUTOSHOW”, Galeria Bačva, HDLU, Zagrzeb / „Happy Birthday”, Galeria Križić-Roban, Zagrzeb. Wybrane wystawy zbiorowe: „T-Htnagrada@msu.hr”, Muzeum Sztuki Współczesnej, Zagrzeb / „Nagroda ESSL za 2007 r.”, ESSL MUSEUM, Wiedeń / „4C”, Fabryka GUM, Londyn / „42. SALON w ZAGRZEBIU”, HDLU, Zagrzeb / „28. Salon Młodych Artystów”, HDLU, Zagrzeb, „9. Triennale Rzeźby”, Glyptotheque HAZU, Zagrzeb. http://www.ninakurtela.com/

Alexander Baczynski-Jenkins: Tłumacząc Agonię w Ogrodzie

List 4. Przypuśćmy, że płakałem, z czego nikt obcy nie zdawał sobie sprawy (płacz to normalna czynność ciała). Aby to ukryć, aby zamaskować opuchliznę oczu, założyłem okulary słoneczne. Gest jest całkowicie przemyślany; chcę mieć tę moralną przewagę zachowania godności, prowokując jednocześnie do wykazania pełnego czułości zainteresowania „Co ci jest?” Chcę być godny pożałowania i podziwu zarazem, chcę być dzieckiem i dorosłym jednocześnie. Dlatego podejmuję ryzyko; zawsze przecież może być tak, że druga osoba w ogóle nie zapyta o to, dlaczego założyłem okulary i że nie będzie widziała w tym znaku.
Pytanie X do Y: Możesz mi pokazać, gdzie cię boli? (upływa nieco czasu zanim dziecko dotknie palcem miejsca, w które zostało ukłute).
Fragment: Prawdą jest, że obraz może istnieć niezależnie od jego percepcji; może istnieć bez przedstawienia; a odległość pomiędzy tymi dwoma pojęciami, obecność i przedstawienie, wydają się być miarą odległości pomiędzy samą materią i naszą świadomą jej percepcją. Proces percepcji polega na uzewnętrznieniu stanów wewnętrznych. Nie ma chyba percepcji, która nie przeradzałaby się w odczucie, a to dzięki swojemu zwiększonemu oddziaływaniu na nasze ciało. Możemy więc powiedzieć, że o ile percepcja jest miarą zdolności ciała do odzwierciedlenia czegokolwiek, uczucie jest miarą jego zdolności do absorpcji. List 6. Pod zdziwionym spojrzeniem drugiej osoby nagle przestaje się pilnować i panować nad słowami. Wybucha. Teraz poznałeś go w całym jego gniewie. Ktoś powinien mu powiedzieć: „Już się nie denerwuj, już jego/ją utraciłaś/utraciłeś”.
Wyznanie: Takie oto myśli zajmują mnie nieustannie; poddaje się sile ich wspaniałych wizji. Wszystko – tak – wszystko pochłania jakaś przepaść i wszystko znika w tej wizji. Ci, którzy nie zapominają, umierają niekiedy od nadmiaru, wyczerpania i natłoku wspomnień.
Zabawa: Liczba krzeseł równa jest liczbie dzieci minus jedno; dzieci okrążają krzesła w takt muzyki granej na pianinie przez nauczycielkę; kiedy muzyka cichnie, wszyscy pędzą do krzesła i siadają na nie, za wyjątkiem najbardziej niezgrabnego, najmniej przebojowego czy mającego najmniej szczęścia; to dziecko pozostaje bez krzesła, ogłupiałe, de trop: ukochany.
alex

archiwum

CONFLICT ENABLER
Agata Bogacka
19.07 – 6.10.2024
wernisaż: 19.07.2024, g. 18.00
Rozdroża Lagunartu
artyści z grupy Lagunart pod przewodnictwem Agnieszki Balewskiej
18.07 – 29.09.2024
wernisaż: 18.07.2024, g. 18.00
Comfort Work
Andrii Dostliev, Lia Dostlieva
26.07 – 22.09.2024
wernisaż: 26.07.2024, g. 18.00
Archive After Hand
29.06 – 8.07.2024
wernisaż: 29.06.2024, g. 18.00
Pod nieobecność państwa
Luz María Sánchez
24.05 – 7.07.2024
wernisaż: 24.05.2024, g. 18.00
Zapis A.
Jerzy Sadowski
29.04 – 26.05.2024
wernisaż: 29.04.2024, g. 18.00
Pływanie o zmierzchu
Aga Nowacka, Zofia Tomczyk
17.11.2023–14.01.2024
wernisaż: 17.11.2023, g. 18.00
Nieprzemijające wyzwolenie / постоянное освобождение
Kirill Diomchev (NEVIDIVISM)
1-17.12.2023
wernisaż: 1.12.2023, g. 18.00