Informacje o wystawie
Na wystawie prezentowane jest malarstwo artystów debiutujących w l. 1990-1995. Są to twórcy, którzy mieli już wystawy indywidualne w mniejszych galeriach Poznania, ale nie prezentowali jeszcze swoich prac w większej przestrzeni. Wystawa z jednej strony pokazuje kondycję młodego malarstwa w Poznaniu, z drugie ma stanowić konfrontację z malarstwem lat 70. i 80., które prezentowane było na poprzedniej wystawie Generacje Młodej Sztuki.
Artyści: Agnieszka Balewska, Marek Haładuda, Joanna Imielska, Adam Kardaś, Mariusz Korbański, Danka Krupska, Beata Pendowska, Elżbieta Wasyłyk, Andrzej Żurek.
Tekst z katalogu
autorzy: Zofia Gębicka, Wojciech Makowiecki
Czy istnieje potrzeba organizowania wystaw młodego malarstwa? Zainteresowanie tego rodzaju prezentacją narastało w środowisku Poznania od pewnego czasu. Wyrażali je widzowie galerii zagubieni nieco wobec ekspansji nowych mediów sztuki i sami artyści – młodzi malarze, protestujący przeciw powszechnie głoszonym sądom o wyczerpaniu się możliwości malarstwa sztalugowego. Nasuwa się pytanie, czy opinie o słabości nowego malarstwa są rzeczywiście uzasadnione? By na nie odpowiedzieć trzeba uzmysłowić sobie aktualną sytuację tej dziedziny sztuki.
Rzeczywistość nowej sztuki tworzą nowe formy jej artykulacji: performance, aranżacje przestrzenne, instalacje, obiekty, sztuka video. Artyści młodej i najmłodszej generacji operujący nowymi mediami usunęli klasyczne dyscypliny na dalszy plan. To nie malarz czy rzeźbiarz jest dziś synonimem artysty, ale performer czy instalator. Sztuka ta najbliższa jest młodemu pokoleniu, które zdaje się czytać ją najtrafniej. Odpowiada tej widowni odwoływanie się do pojęć, obrazów i środków młodzieżowej pop-kultury (muzyki, filmów, videoclipów), budowanie nowej przestrzeni, jej anektowanie różnymi formami, co można by nazwać nową wizualizacją przestrzeni. Artyści tej właśnie formacji przekazują swemu pokoleniu nowatorskim językiem istotne dla nich treści. Wokół nowej sztuki powstaje system kryteriów pozwalających na jej interpretacje i wartościowanie… A malarstwo? Przestało pełnić tak wyraźną w ubiegłej dekadzie funkcję pokoleniowej manifestacji. Do przeszłości należą wielkie zbiorowe wystawy tak chętnie organizowane jeszcze w końcu lat 80. Malarstwo w powszechnym odczuciu nie istnieje dziś jako ruch o wyraźnie określonym charakterze, l kiedy mówimy o młodym malarstwie Poznania wciąż jeszcze mamy na myśli raczej twórczość aktywnych nadal artystów debiutujących w latach 80., aniżeli poszukiwania najmłodszych. Kurczy się grupa malujących, mimo faktu, że na uczelniach artystycznych w dalszym ciągu dyplomy z malarstwa stanowią większość. Czy oznacza to brak wiary młodych twórców w sens malowania i możliwość oddziaływania na widza? Wypowiadają się oni później często – obok malarstwa – przy pomocy innych środków, albo też przestają w ogóle uprawiać tę dyscyplinę i działają na innych polach sztuki.
A jednak istniejąca, chociaż mniej liczna, aktywna grupa młodych malarzy, wierząca w zasadność podejmowania wysiłku w malarstwie stale poświadcza jego obecność. Tych nielicznych łączy nie tylko przekonanie, że malować warto, ale także wiara w jego zapładniającą moc. To ważny, ale prawdopodobnie jedyny element motywacji łączący również wybranych na wystawę młodych malarzy Poznania.
W ekspozycji bierze udział dziewięciu artystów, którzy debiutowali w latach 90. Ta data stanowi umowną cezurę końca epoki malarstwa (na przełomie lat 80/90. mają miejsce ostatnie wielkie wystawy z udziałem nowych-dzikich i ekspresjonistów) i przesunięcia akcentów na nowe media. Wszyscy autorzy dzisiejszej wystawy mają na swoim koncie prezentacje indywidualne w poznańskich galeriach, odważnie promujących młodych, nieznanych twórców (Galeria POLONY, Art & Business CIub, Garbary 48). Brak w tym zestawie Wojtka Łazarczyka, malarza już bardzo znanego, który w Arsenale miał dużą wystawę indywidualną, a w ostatnich dwóch latach pokazywany był kilkakrotnie.
Cechą charakterystyczną prezentowanych autorów jak i prac jest różnorodność i osobność. Każdy z nich tworzy własną sztukę, bez odniesień do rówieśników: dokonuje indywidualnego wyboru i obiera własną strategię. Wyraźnie dostrzegany jest dialog z malarską tradycją, formalne uspokojenie, refleksja (M. Haładuda, E. Wasyłyk). Jest to malarstwo uwolnione od balastu literackich treści i znaczeń. Autonomiczne.
Niekiedy oparte na ekspresyjnym geście, a zarazem skupione (A. Balewska, M. Korbański), podkreślające malarskość obrazu, o wyszukanych barwach (B. Pendowska), także poetyckie i subtelne (J. Imielska). Dostrzec można próby tworzenia nowej semantyki, budowanie swoistego symbolizmu (A. Kardaś) czy metafory (M. Haładuda); poszukiwania sytuujące się na pograniczu abstrakcji i form przedstawiających (A. Żurek). Wszystkie te cechy uwidaczniają odmienność tego malarstwa wobec malarstwa poprzedniej dekady. Na ile jednak są to propozycje oryginalne i konkurencyjne do innych mediów, pozwalające rokować przyszłość malarstwa, pokaże czas.
