Mamoru Takahashi (MAMORU#2011) jest awatarem, hybrydą wyobrażeń, stereotypów i przekonań, jakie posiadamy na temat Japonii. Z jednej strony przywołuje skojarzenia z kulturowym dziedzictwem Kraju Kwitnącej Wiśni, z drugiej – jest kwintesencją współczesnych i futurystycznych rekwizytów konsumpcji, wizualnym kolażem gejszy, samuraja, androgynicznego cyborga i Hello Kitty.

11 marca 2011 roku w północno-wschodniej części Japonii doszło do potężnego i druzgocącego w skutkach trzęsienia ziemi. Spowodowana trzęsieniem fala tsunami uszkodziła elektrownię atomową w Fukushimie, powodując tym samym największą katastrofę nuklearną nowego milenium. Zazen to natomiast najprostsza, siedząca forma medytacji w zen. Jej celem jest „wyzwolenie się od cierpienia, chęci zysku, stereotypów i uprzedzeń”. Jest świadomym i kompleksowym uczestnictwem we wszystkim, co się przejawia. Zazen nie sposób pojąć przy pomocy definicji czy obrazów. Trzeba go po prostu doświadczyć.

W godzinnej sesji zazen w intencji ofiar katastrofy z 2011 roku spróbujemy porzucić utrwalony w umysłach obraz Japonii, będąc jednocześnie stymulowanymi jego reprezentacją. Dychotomiczność praktyki w pewnym stopniu zbliży nas do zrozumienia złożoności kraju pogrążonego w kulturowym chaosie i izolacji.

prowadzenie: Danny Moore
set design/instalacja towarzysząca wydarzeniu: r2d2 kolektyw