PROWIZORKA/MAKESHIFT
kuratorka/curator: Anna Czaban
artyści/artists: Alicja Bielawska, Piotr Łakomy, Gizela Mickiewicz, Emmeline de Mooji, Dan Rees, Honza Zamojski
Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu
2.04.-2.05.2012
wernisaż/opening: 2.04.2012, godz. 18.00
Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach
1.06.- 15.07.2012
oprowadzenia kuratorskie w Arsenale:
14.04.2012, godz. 17.00
24.04.2012, godz. 15.00
Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności – permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie – czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.
Stan prowizoryczny nie może być jednak wyłącznie pojmowany negatywnie, jako brak perspektywicznego myślenia. Kuratorkę – Annę Czaban – interesuje przede wszystkim moment zawieszenia, niedopowiedzenia kwestii, bez stawiania jednoznacznej tezy o tym, że jeśli coś jest tylko temporalne, to jest złe. Wystawa „Prowizorka” podejmuje ten problem z dystansem, z dozą ironii, humoru, pewnej zabawy. Tego typu zabiegi, nietrwałe interwencje – mogą bowiem okazać się ważniejsze. Wprowadzają widza w dezorientację, wybijają z nawykowych zachowań oraz przyzwyczajeń percepcji, wykraczając poza obszar funkcjonalnego myślenia o świecie. Nieużyteczne obiekty same w sobie mogą być też domeną sztuki. Pokazywanie w galerii tworów „bezużytecznych” (w sensie estetyki Kantowskiej) jest uzasadnione o tyle, że towarzyszy temu krytyczna refleksja, która jest tu wartością trwałą.
„Prowizorka” skłania też do rehabilitacji przedmiotów starych, ułomnych, wykorzystywania ich w kolejnych przetworzeniach. Pokazuje, jak ważne jest wzmocnienie wrażliwości na przedmiot, które ćwiczy czujną obserwację zarówno otoczenia jak też wykorzystywania potencjału swojej kreatywności. By z niczego zrobić coś. By wyczulić się na każdy najmniejszy skrawek namacalnej rzeczywistości, badać skrupulatnie i wnikliwie wszelakie najdrobniejsze manifestacje świata realnego. Gesty prowadzące do takiego przedstawienia są zawieszone pomiędzy pewnym świadomym pomysłem, wzorem, a zupełnie intuicyjnym potraktowaniem materii.
The category of the temporary, makeshift, and provisional is the starting point for „Makeshift” project. We mean here the permanent provisional that has become a symptom of the present time. The provisional can be an asset when it means ingenuity and smartness in the creation of functional material objects. A temporary usefulness of a given thing offers immediate joy. However, more often than not it is associated with sloppiness, superficial being in the world, short-lived reflection or even an absence of any such reflection. It is synonymous with short-lived action and a lack of clear objectives. Paradoxically, it may become a permanent state when the difference between a sustainable resolution of problems, a quick removal of obstacles and their hasty and temporary resolution becomes obliterated. A question arises, then, whether we deal with hastiness or a genius of creation? Perhaps there is no such thing as a perfect state and perfection has never really been a human province.
However, a provisional state cannot be exclusively seen in negative terms, as an absence of long-term thinking. I am interested first of all in the moment of suspension, of not telling everything, without a straightforward statement that temporary means bad. „Makeshift” projects addresses this question at a certain distance, with a pinch of irony and humour, in a playful manner. This type of provisional activities may prove of more significance. They disorient the viewer and dislodge his habitual behaviour and perception, going beyond a functional perception of the world. Useless objects in themselves may be also the province of art. Showing within a gallery objects that are „useless” (in the meaning of Kantian aesthetics) is justified as long as it is coupled with critical reflection, which is of permanent value.
„Makeshift” moreover effects a rehabilitation of old, faulty objects that can be made use of in successive renditions. It shows the importance of an increased sensitivity to an object, which exercises the attentive observation of its environment and encourages the application of its creative potential. To do something out of nothing. To be aware of each and every tiny fraction of tangible reality, to examine scrupulously and attentively each and every tiny manifestation of the actual world. Gestures that lead to such representations are suspended between a certain deliberate idea, a pattern, and a purely intuitive approach to matter.
Dziękujemy firmie Samsung za wsparcie w działaniach artystycznych Galerii Miejskiej Arsenał
