Kirill Diomchev – pseudonim d-143, malarz, rzeźbiarz i performer pochodzący z Witebska w Białorusi.
Kirill Diomchev postawił przed sobą i sztuką następujące zadanie: jak w XXI wieku, 100 lat później, odnowić dziedzictwo witebskiej awangardy, Malewicza i suprematyzmu?
Według artysty konieczne jest wyjście poza ramy. To wyzwolenie: dzieło nie jest już ograniczone do płaszczyzny, do trójwymiarowej formy rzeźby, samo życie stanie się sztuką, sam artysta dziełem sztuki. Diomchev dąży do uwolnienia sztuki od materialności, tak aby poruszała się wraz z życiem. Realizując to, zwraca uwagę na sam proces twórczy i na wszystkie nasze działania, które są ważniejsze niż jakiekolwiek ukończone dzieło.
W ten sposób Diomchev, podobnie jak Malewicz 100 lat temu, rozwija nowy kierunek w sztuce i tworzy nową ludową awangardę: NEVIDIVISM. Nevidivism (od rosyjskiego słowa невидимый –niewidzialny) zakłada, że sztuka jest niewidzialna, gdyż nie odnajduje się jej już w przedmiotach, a w samym procesie twórczym. Dlatego Diomchev na swojej pierwszej wystawie w Polsce chce tworzyć i rzeźbić na oczach odbiorców i odbiorczyń, którzy również będą mogli w tym uczestniczyć.
Artysta buduje teraz dom, mrowisko, używając gipsu i śmieci. Dom w trakcie wystawy dzień po dniu będzie coraz większy, tak że nie da się już go przenieść i trzeba będzie go zniszczyć. A śmieci to wszystko, co wyrzucamy, wszystko, czego my i społeczeństwo już nie chcemy widzieć. A może coś, co chcielibyśmy zabrać ze sobą, kiedy się przeprowadzamy, ale nie możemy.
Konieczne jest tutaj wyjaśnienie kolejnego założenia nevidivismu: zawsze dąży on do uwidocznienia pozycji społecznej tych, którzy są niewidoczni w społeczeństwie, w którym żyją. Tak więc performans stawia dwa dalsze pytania: kto buduje mrowisko tak duże, że nie da się go już przenieść, a trzeba będzie zniszczyć i kto wyrzuca śmieci i ponownie je wykorzystuje?
Sam artysta nie opuszczał swojej ojczyzny, Białorusi, z radością, zrobił to dlatego, że nie można było już tam rozwijać swojej twórczości. Wyjeżdżając, zostawił tam również wiele rzeczy, przyjaciół i krewnych. Sam nie wie, czy będzie mógł wrócić. Gdzie jest dom, gdzie jest ojczyzna? Dlaczego nie można zabrać go/jej ze sobą? Ten performans dedykuje przybyszom, migrantkom i wszystkim innym, którzy musieli wyjechać do innego kraju, do obcego miasta, zostawiając bliskich, czasem nie mogąc w ogóle nic ze sobą zabrać, z powodu wojny, z przyczyn ekonomicznych, politycznych czy środowiskowych.
France Basil
tłumaczenie z j. rosyjskiego na j.polski: Yuliya Zalozna
korekta: Jacek Zwierzyński
***
Кирилл Дёмчев, кличка д-143, художник, скульптор и перформер из Витебска, Беларусь.
Кирилл Дёмчев поставил себе и искусству задачу, в которой определил вопрос: как обновить наследство витебского авангарда Малевича и супрематизма в 21ом веке, ровно почти 100 лет спустя?
Для художника ответ состоял в необходимости выхода из рамок существующих ограничений. И это явилось, как освобождение: произведение искусства больше не является только изображением на плоскости или хорошей формой какой-то скульптуры, сама жизнь становится искусством и сам художник является произведением искусства. Дёмчев стремится к тому, чтобы освободить искусство от материальности, чтобы оно произрастало с самой жизнью. Для этого, он привлекает внимание на сам процесс творчества, на то, что все наши действия, важнее любого выполненного произведения.
Таким образом, Дёмчев развивал новое направление в искусстве, так же как Малевич 100 лет назад, и создал новый народный авангард: НЕВИДИВИЗМ. Невидивизм (из русского слова невидимый), это определяется тем, что искусство невидимо, так как оно большее не находится в вещах (objets), а в самом процессе творчества. Поэтому Кирилл Дёмчев на своей первой выставке в Польше, настоял, чтобы он смог заниматься творчеством перед зрителями, которые тоже могли бы принять в этом участие.
Художник сейчас перед вашими глазами строит дом, муравейник, используя гипс и мусор. В течение выставки домик день за днём будет становиться всё большее и большее настолько, что его уже нельзя будет переносить и придётся уничтожить. А мусор это все, что мы бросаем, все что мы и общество больше не хотим видеть. Или может то, что нам бы хотелось взять с собой туда, куда уезжаем, но мы не можем.
Следует здесь объяснить другую точку невидивизма: он всегда стремится к тому, чтобы сделать видимым социальное положение тех, которые невидимы в обществе, в котором они живут. Так что перформанс вызывает ещё 2 вопроса: кто строит муравейник, такой большой, что его уже нельзя будет переносить, а надо будет уничтожить и кто бросает и переделывает мусор?
Художник сам не уехал с радостью из свой родины, Беларусь, потому что там уже нельзя было развивать свое искусство. Уехав, он тоже много вещей там выкинул и оставил, так же как друзей и близких. Сам не знает, сможет ли вернуться. Где дом, где родина? Почему нельзя носить его/её с собой? Тот перформанс посвящён приезжающим, мигрантам всем, которым пришлось уехать в другую страну, в чужой город, бросив близких, иногда не имея возможности ничего взять с собой, из-за войны или из экономических, политических, экологических причин.
Франц Базиль
