Kurator: Adam Nowaczyk

Koordynatorka: Bogna Błażewicz

Współpraca: LABORATORIUM BEZ ADRESU

Wernisaż 23.09.2016, godz.18:00

Oprowadzanie kuratorskie 6.10.2016, godz. 17:00 – 18:00, 22.10.2016, godz. 13:00-14:00

Zmarły w 2012 roku Waldemar Masztalerz wciąż pozostaje mało znanym poznańskim artystą, choć swą pasją sztuki rysowania dzielił się przez ponad 20 lat, prowadząc działalność dydaktyczną w dzisiejszym Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu oraz od 2008 roku na poznańskim Uniwersytecie Przyrodniczym. Jego ogromny rysunkowy dorobek, poza kilkoma interesującymi esejami i tekstami recenzji powstałymi na potrzeby przewodów naukowych, nie doczekał się jeszcze należytego opisu.

Prezentacja części twórczości Waldemara Masztalerza w Galerii Miejskiej Arsenał  stwarza okazję do dyskusji nad jego postawą.

Na poznańskiej wystawie prace Masztalerza zestawione są z rysunkami artystów bardziej od niego znanych: Andrzeja Dłużniewskiego, Edwarda Krasińskiego oraz Wacława Szpakowskiego. Wszystkich wymienionych artystów dotyczą rozważania  obejmujące pojęcie linii i kreski.

KILKA SŁÓW OD KURATORA WYSTAWY:

„Od wielu lat obserwujemy coraz silniejsze oddziaływanie rysunku jako autonomicznej

i pełnowartościowej wypowiedzi artystycznej. Dzięki szerokim definicjom niezamykającym go w ramy płaszczyzny, rysunek wkracza w relacje z innymi dyscyplinami artystycznymi, dla których wcześniej pełnił funkcję podległą. Ta sytuacja sprawia, że warto zastanowić się nad jednym z podstawowych i pierwotnych aspektów języka rysunku: linii. To właśnie pojęcie linii i jej szczególny <<przypadek>>, jakim jest kreska stał się celem naszych dociekań.

Linia-kreska to z geometrycznego punktu widzenia pojęcie pierwotne, nacechowane nieskończonością i być może ta jej cecha w kontakcie z wyobraźnią, ujawnia nieograniczony  potencjał wyrażania i budowania struktur rysunkowych. Kreska nieposiadająca swego ekwiwalentu w rzeczywistości, daje możliwość zarówno abstrakcyjnego, jak i zmysłowego obrazowania jednocześnie. Od prostego podziału płaszczyzny poprzez kreślenie <<obrazów>> rzeczy, zjawisk, czy pojęć. Kiedy kreska staje się tylko <<narzędziem>> kreowania struktur, a kiedy uosabia samą siebie?

W szczególności chciałbym podjąć próbę krytycznej analizy i interpretacji fenomenu linii-kreski w kontekście twórczości rysunkowej Waldemara Masztalerza. Eksplorowane do granic wyobraźni możliwości tego najprostszego środka artykulacji, jakim była dla artysty linia-kreska, pozwala prześledzić, poznać i zbadać siły wyobrażenia twórcy, który klucząc ścieżką rysunkowego labiryntu, tworzył nowe przestrzenie znaczeń. Sztuka Waldemara Masztalerza,  mimo swej niesłychanej konsekwencji, nie jest pozbawiona <<pęknięć>>, przesunięć akcentów, zmian perspektyw i wariacyjnych powrotów. Poprzez formę kreśloną linią i kreską interpretował  podstawowe dla naszej kultury symbole i pojęcia: piramidy, labiryntu, cienia, światła, horyzontu, przestrzeni, zjawiska, abstrakcji.

Uzyskanie szerszej perspektywy funkcjonowania i przeobrażania się pojęcia linii-kreski  dla postawy artystycznej W. Masztalerza wydaje się adekwatne POPRZEZ usytuowanie jej w kontekście twórczości Edwarda Krasińskiego, Andrzeja Dłużniewskiego i Wacława Szpakowskiego.

Jednym z istotnych zadań tego projektu jest zbadanie, w jakim stopniu ta twórczość  współtworzy obraz fenomenu autonomiczności rysunku, jego samodzielnej „skończonej” I OTWARTEJ ZARAZEM artykulacji? W jaki sposób buduje on odrębny i unikatowy język sztuki? Określenie miejsca rysunkowej refleksji Waldemara Masztalerza w kontekście  artystycznych dociekań innych artystów eksplorujących zagadnienie linii umożliwi uzyskanie szerszej perspektywy funkcjonowania i przeobrażania się tych pojęć  w sztuce polskiej.