O malarstwie Łukasika tak pisze Wacław Serdeczny:

„Przedziwne jest pulsowanie znaczeń i wrażeń w tym oszczędnym w formie malarstwie, uderzającym prostotą, wręcz surowością środków wyrazu. Nic tu nie jest takim, jakim jawi się na pierwszy rzut oka. Nie wabi, nie kokietuje, nie wdzięczy do widza, nie narzuca z oczywistością prawdy. Jakby artysta zamurował albertiańskie okno i świat zniknął. Odtąd poruszamy się po omacku, czujemy twardość podłoża, szorstkość ścian, rozpoznajemy ich kierunki i kąty, czujemy oddech przestrzeni, dotyk przedmiotów. Wiemy, że jesteśmy gdzieś, bo to wyczuwamy. Wyczuwamy intensywnie. Jednocześnie w nasze postrzeganie i odczuwanie wkrada się niepokój. Subtelne fluktuacje przestrzeni i znaczeń obnażają złudność postrzegania, niepewność pamięci, wątpliwą wartość poznania”.

Jarosław Łukasik uzyskał dyplom z malarstwa na PWSSP w Poznaniu, w pracowni prof. Jerzego Kałuckiego w 1995 r. Obecnie pracuje jako adiunkt w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Zielonogórskiego w pracowni malarstwa prof. Jana Gawrona. Ma na koncie dziesięć wystaw indywidualnych i kilkanaście zborowych.