To pierwszy pokaz belgijskiego twórcy młodego pokolenia (rocznik 1975) w Poznaniu. W „Arsenale” zaprezentuje charakterystyczne dla siebie projekcje wideo. Steffan Dheedene jest absolwentem Wydziału Rzeźby Fine Arts w Brugii i Gent. Specjalizuje się w sztukach wizualnych, w swoich pracach posługuje się fotografią, wideo, tworzy obiekty i rzeźby.

„Niektóre z moich dotychczasowych wideo-dokumentów przypominają pseudo-antropologiczne lub pseudo-przyrodnicze filmy dokumentalne o Afryce. Jednocześnie, obiecują one jednak jakąś prawdę ujawnianą w procesie jej demaskowania. Dzieje się to poprzez wprowadzenie rozpoznawalnego dźwięku, tekstu i obrazu, co pozwala na uwolnienie tematu z jego izolacji lub poprzez stworzenie kulturowego konfliktu między tym co artykułowane, a tym, co oczekiwane. Większość moich filmów wideo odnosi się do nieustannego i nasilającego się procesu uprzedmiatawiania Centralnej Afryki, która przez to coraz bardziej staje się naukowym polem doświadczalnym dla bio-inżynierów, biologów i geologów. Wykorzystując legalne badania przybierające formę pomocy rozwojowej, próbują oni uprzedmiotowić ten kontynent poprzez podtrzymywanie stereotypów dotyczących negatywnej relacji między etnicznymi kodami, a kodami produkcji. Stwarza to wrażenie istnienia jakiejś pierwotnej i naturalnej podstawy niedorozwoju, którą można by odkryć na tym kontynencie. Ta negatywna relacja wspomagana przez media wydaje się być raczej efektem niż reżimem tożsamości i różnicy. Zachodnie próby podwyższenia stopy życiowej przeciętnego Afrykańczyka, mimo nowych deklaracji i przekonań, często wydają się generować ten sam efekt, jaki miała chrystianizacja w czasie kolonialnym.
Moje zainteresowanie video-dokumentem nie jest związane z obietnicą lub chęcią przekazania jakiejkolwiek wiedzy. Ten dokumetalny styl oferuje okazję do popełnienia błędu, bowiem projekt dokumentalny jest zawsze paradoksalny. Obraz i jego odniesienie rzeczywiste pozostają pod wpływem presji ze strony logiki reprezentacji. Tak więc dokumentaryzm wspomagany przez fotografię zamienia się w parodię podobieństwa. Im bardziej materiał wizualny wydaje się mieć charakter dokumentalny, autentyczny, nie przefiltrowany i nie zmanipulowany, tym bardziej obraz staje się wyizolowany i tym silniejsze kulturowe wyabstrahowanie z rzeczywistego odniesienia. Niemniej jednak projekt dokumentalny ma większe ambicje zbliżenia się do prawdy niż inne wizualne gatunki. Jest już od początku silnie zabarwiony zamiłowaniem do prawdy, co kształtuje jądro dokumentowanej produkcji wiedzy. Jednak projekt dokumentalny może pogodzić to, co zwyczajne z brakiem zaufania i niepewnością wywołaną przez obrazy. „W gatunku dokumentalnym – jak pisze Jane Gaines – rzeczywistość staje się atrakcją”; nie dlatego, że jest ona zwyczajna, ale dlatego, że staje się nagle dziwna.“

Kuratorka: Monika Bakke