Retrospektywna wystawa prac artystki uprawiającej twórczość w kilku dziedzinach sztuki od drugiej połowy lat 50. Poprzednia jej wystawa retrospektywna odbyła się również w Muzeum Narodowym we Wrocławiu 35 lat temu (na przełomie 1969 i 1970 r.). Wystawa prezentuje prace w głównej mierze z pracowni autorki, uzupełnione dziełami znajdującymi się w zbiorach Muzeum.
Całościowe spojrzenie na znaną dotąd fragmentarycznie twórczość Anny Szpakowskiej-Kujawskiej odkrywa ją na nowo, akcentując przede wszystkim oryginalność tej artystycznej osobowości. Różnorodność technik, form, stylistyk i motywów okazuje się mieć w tej twórczości wspólną linię tematyczną, którą jest metaforyczny portret człowieka: istoty niedoskonałej, nieraz wręcz groteskowej, a jednocześnie godnej szacunku w swoich powszednich zmaganiach z życiem. Nie sztuka, ale życie właśnie – życie osobiste w jego uniwersalnych, wspólnych wszystkich ludziom egzystencjalnych sensach – jest nieustającym tematem tej wielowątkowej twórczości.
Wystawa nie jest standardową prezentacją dorobku twórczego, ale żywym spotkaniem ze zmiennym światem przeżyć, uczuć i myśli ogromnie aktywnej indywidualności – niezależnej, ciekawej świata i ludzi, poruszającej się własnymi drogami wśród prądów i stylistyk epoki. Sposób ekspozycji zakłada intensywny i bliski kontakt widza z dziełami, także z możliwością wzięcia niektórych z nich do ręki – przejrzenia teki rysunków czy poruszenia dzieł przestrzennych: pokrytych malarstwem kul wiszących w powietrzu lub leżących na podłodze.
Obraz „Jest się!”, Anna Szpakowska-Kujawska namalowała w 1980 roku, podczas pobytu w Afryce. Jak inne prace z tamtego czasu, pełen był biologicznej witalności: zabawna pękata postać w intensywnie różowym kolorze podwaja się na nim w nadmiarze energii, wymachując ochoczo pulchnymi, rozmnożonymi rączkami i nóżkami. „Jest się!” – na przekór, uparcie, radośnie i bez zbędnych refleksji nad własnym odbiciem, jak w przypadku rysowanego w tym samym roku „Narcyza”.
Druga praca tak samo zatytułowana powstała w 2001 roku i jest ażurową szamotową kulą z wyłaniającymi się z niej literami ułożonymi w napis „jest się”. Dwadzieścia jeden lat dystansu pomiędzy tymi dwoma dziełami zadecydowało o innej zupełnie nucie brzmiącej w tym samym z pozoru tytule. Tamto „jest się!”, dźwięczne, mocne i zadowolone, ustąpiło teraz ściszonemu „jest się” bez wykrzyknika – refleksyjnemu, pełnemu spokojnej akceptacji. Kształt kuli – szczególnie jej kształt organicznie nieregularny, jaki może istnieć w naturalnej formie kalabasza (tykwy) lub w bryle ulepionej z gliny – to w twórczości autorki powtarzający się wielokrotnie symbol: wyraz indywidualności ludzkiej osoby, jej odrębności i utożsamienia się z własnym wewnętrznym światem.
(Fragment eseju Elżbiety Łubowicz z katalogu wystawy)
Kurator: Elżbieta Łubowicz
Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Dolnośląski Festiwal Artystyczny
Biografia Autorki
Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) we Wrocławiu – dyplom na Wydziale Ceramiki i Szkła pod kierunkiem prof. Marii Dawskiej oraz prof. Eugeniusza Gepperta. Uprawia malarstwo, także ścienne, rzeźbę ceramiczną (również ceramikę architektoniczną), rysunek, kolaż, różnorodne techniki własne. Była stypendystką Fundacji Michaela Karolyi w Vence (Francja) w 1965 roku. Jest autorką malarskiego plafonu w holu Biblioteki Miejskiej i Wojewódzkiej we Wrocławiu oraz płaskorzeźby ceramicznej na gmachu Instytutu Matematyki we Wrocławiu. Należała do Grupy Wrocławskiej (elitarnego stowarzyszenia założonego przez wrocławskich malarzy i działającego od lat 60. do 90.). Brała udział w wielu zbiorowych wystawach w kraju i za granicą oraz zaprezentowała kilkadziesiąt wystaw indywidualnych (ostatnie wystawy we Wrocławiu to BWA – Galeria Awangarda, 1996 r i Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 2002).
Patroni medialni
Pismo Artystyczne „Format”
Magazyn o sztuce „Arteon”
Miesięcznik „Odra”
