Artysta tworzy wyrafinowane w kolorze i formie kompozycje malarskie z pogranicza realności i abstrakcji oraz wysublimowane rysunki.

Informacje o artyście

Urodzony 11 grudnia 1951 r. we Wronkach.

Studia na Wydziale Malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu w latach 1974-79, pod kierunkiem prof. prof. Stanisława Teisseyrea i Norbertta Skupniewicza. Równolegle studiował grafikę w pracowni prof. Tadeusza Jackowskiego oraz ilustrację książkową w pracowni prof. Waldemara Świerzego.

Aktualnie jest adiunktem II stopnia w pracowni malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.
Przez szereg lat współpracował z czasopismem Czas Kultury oraz z innymi wydawnictwami.
Ilustruje tomiki poezji oraz książki.

Wystawy indywidualne
1983 Indywidualny pokaz prac, PWSSP w Poznaniu
1984 Malarstwo, Galeria Wielka 19, Poznań
1989 Wystawa malarstwa, Österbymo, Szwecja
Malarstwo, rysunek, Muzeum Archeologiczne Środkowego Nadodrza k/ Zielonej Góry
1992 Indywidualna prezentacja malarstwa w cyklicznym programie TV Kraków pt. Obrazy Słowa Dźwięki
1993 Wystawa malarstwa i rysunku, Dom Kultury Bajka, Poznań
1994 Malarstwo, Galeria Miejska, Mosina
1995 Malarstwo i rysunek, Galeria Za Bramką, Poznań
1996 Zwierzęta z przeczuć, rysunki z lat 1995/96, Galeria Miejska Arsenał, Poznań
1998 Wystawa malarstwa w Landhaus FĂĽrstengarden, Stornfels k/Frankfurtu nad Menem, Niemcy
1999 Pejzaże, pastele, Galeria Za Bramką, Poznań
2001 Pastele, Muzeum Regionalne, Wągrowiec
2004 Malarstwo, rysunek, Galeria Miejska Arsenał, Poznań

Udział w wystawach zbiorowych
1980 Dyplom 79, Galeria BWA, Poznań
1986 Artyści Poznania, Galeria BWA, Poznań
1987 Art of today II, Budapeszt
1991 Między nami, między innymi, Muzeum Archeologiczne, Poznań
1997 Trwanie obrazu, wystawa malarstwa artystów środowiska poznańskiego, Centrum Kultury Zamek
2002 Silva rerum rysunek kameralny, Galeria Profil, Poznań

Tekst Danuty Kudły

Sztuka nie odtwarza tego co widoczne ale sprawia, że coś staje się widoczne…
P.Klee

Powyższa maksyma odgrywa kluczową rolę w twórczości Tomasza Siwińskiego. Artysta ten patrzy na otaczający go świat poprzez pryzmat wyobraźni. Nazywa to fantazjowaniem o rzeczywistości. Jest przy tym wnikliwym obserwatorem o naturze badacza, jednakże w racjonalnej percepcji rzeczywistości przeszkadza mu wyobraźnia nasuwająca niezwykłe skojarzenia, dzięki którym najpospolitsze przedmioty i zdarzenia nabierają nowego sensu, stają się irrealne. Mogą się również stać cennym źródłem twórczej inspiracji. Stąd też w swoich obrazach i rysunkach Siwiński nawet najbanalniejszy przedmiot potrafi zmienić w poetycką metaforę. Szczególnie fascynują go stare zużyte formy i materie zniszczone przez czas. Jakkolwiek pozbawione dawnej świetności, zszarzałe i zniekształcone są interesujące dla artysty, gdyż posiadają swoja historię i często ogromny ładunek ekspresji. Są symbolem przemijania, a temat ten stale pojawia się w pracach Siwińskiego.

Tworzy obrazy z pogranicza realności i abstrakcji. Ta granica jest bardzo płynna, bowiem obie tendencje wzajemnie się przenikają, często współegzystując w przestrzeni obrazu. Artysta wychodząc od form pozostających w bardziej lub mniej czytelnym związku ze światem realnym, stopniowo je przetwarza, upraszcza aż do granicy lapidarnego znaku.

W malarstwie Siwińskiego bardzo ważną rolę odgrywa intuicja i przypadek. To one często decydują o formie, treści i właściwościach pikturalnych obrazu. Malowanie, rysowanie jest bowiem dla niego pewnego rodzaju przygodą, podróżą w czasie i przestrzeni, gdzie wszystko może się zdarzyć… Jest artystą niespokojnym, poszukującym wciąż nowych form artystycznej wypowiedzi, podejmującym śmiałe eksperymenty w zakresie warsztatu i malarskiego tworzywa. Wcześniejsze jego obrazy malowane były farbami o gęstej konsystencji nakładanymi warstwowo, dzięki czemu posiadały bogatą fakturę i określony ciężar. Obecnie artysta dąży do odchudzenia obrazu. Pokrywa płaszczyznę płótna cienką niemal przezroczystą warstwą farby kładzionej lekkimi pociągnięciami pędzla. Zmienia się również charakter podłoża. W miejsce wcześniejszych grubych gęsto tkanych płócien, artysta wprowadza cienkie przezroczyste materie, poprzez które wnika światło do wnętrza obrazu, rozświetlając kolor. Dzięki tym technologicznym zabiegom obrazy stają się lekkie, świetliste, wręcz eteryczne…
Jest to znamienną cechą najnowszych prac artysty, zwłaszcza obrazów z cyklu Fabryka drutu tajemniczych i misternych.

* * *

Tomasz Siwiński jest nie tylko utalentowanym malarzem, ale również doskonałym rysownikiem i grafikiem. Rysuje wszędzie, gdzie się da i na czym się da, na gorąco utrwalając swoje doznania, spostrzeżenia i koncepcje. Stąd też w jego domu i pracowni piętrzą się stosy rysunków. Niektóre z nich są szkicami do obrazów, większość jednak to autonomiczne dzieła bardzo osobiste w charakterze. Wyróżnia je finezja subtelnej i zarazem dynamicznej kreski.

* * *

Niewątpliwie Tomasz Siwiński jest osobowością nieprzeciętną, pełną sprzeczności. Łączy w sobie refleksyjną naturę poety i filozofa z pasją wynalazcy i odkrywcy. Jest człowiekiem o rozległych zainteresowaniach. Interesuje go nie tylko sztuka, również nauka między innymi archeologia, historia, paleografia, astronomia i kosmologia… Pasjonuje się kulturą starożytnego Egiptu i Grecji oraz krajów Dalekiego Wschodu (szczególnie kaligrafią japońską). Zachwyca go migotliwość materii malarskiej portretów Rembrandta a także świetlista lekkość obrazów Matissea i poetyka kreski Poula Klee. Kocha poezję…(tworzy malarskie komentarze do tomików poetyckich).

Oczywiście wszystko to działa na wyobraźnię artysty, pobudza twórczą inwencję, jest punktem wyjścia do realizacji własnej koncepcji obrazu.

Zarówno w życiu jak i w sztuce Siwiński kieruje się zasadą powściągliwej ekspresji. Tworzy obrazy w wysmakowanych, monochromatycznych tonacjach barwnych, kameralne w formie (mimo dużego formatu) i wieloznaczne w treści. Artysta wprowadza nas dyskretnie w swój niezwykły świat z pogranicza jawy i snu, świat zagadkowych mechanizmów, intrygujących przedmiotów i magicznych znaków, zabarwiony nutą melancholii i subtelnej ironii.

Danuta Kudła