Uczestnicy
Karolina Komasa, Marianna Michałowska, Beata Rzeźnikiewicz, Grażyna Strykowska

Tekst – Grażyna Strykowska

W NAZWISKU TKWI WRÓŻBA; W IMIENIU OSOBY OBJAWIA SIĘ JEJ CHARAKTER.

W Galerii Miejskiej „Arsenał” w Poznaniu od 7 do 25 maja ma miejsce wystawa zatytułowana NOMENOMEN III . Rzymska trójka przy tytule oznacza trzecią już edycję wystawy, której głównym celem jest prezentacja twórczości czterech młodych, artystek, które ukończyły poznańską ASP. Co jest charakterystyczne dla wszystkich edycji – to odmienność twórcza eksponowanych prac. Każda z artystek wypowiada się na innej płaszczyźnie, posługuje się innymi środkami przekazu: grafiką, fotografią, malarstwem, rzeźbą, instalacją. Każda z prac inaczej też oddziaływuje na odbiorcę, w różnorodny sposób do niego przemawia.
Obecna wystawa NOMENOMEN jest równie interesująca jak jej dwa poprzednie wydania. Także w tym roku możemy zobaczyć prace czterech młodych artystek związanych z Akademią Sztuk Pięknych w Poznaniu. Pierwsza z nich – Karolina Komasa – zajmuje się rzeźbą, tworzy obiekty kameralne i monumentalne oraz instalacje. Stosuje niekonwencjonalne tworzywa. Marianna Michałowska – fotograf i krytyk sztuki, wypowiada się najchętniej w fotografii intermedialnej. Beata Rzeźnikiewicz jest najmłodszą uczestniczką wystawy, w ubiegłym roku ukończyła poznańską ASP, spędziła rok na stypendium w Stanach Zjednoczonych. Uprawia malarstwo, tworzy instalacje, obiekty, bierze udział w akcjach performance. Grażyna Strykowska preferuje malarstwo i rysunek. Głównym i ulubionym tematem jej obrazów jest ludzka postać.

Tekst – Karolina Komasa
Wszystkie artystki pokazują zupełnie nowe prace, powstałe specjalnie na tę ekspozycję. Karolina Komasa prezentuje charakterystyczną dla siebie monumentalną rzeźbę z kartonu i tektury, o prostokątnym podeście, spiętą metalową konstrukcją w formę trójkąta, która nadaje rzeźbie wrażenie ruchu, dodaje życia i energii. Towarzyszą jej mniejsze elementy będące niezależnymi obiektami, pewną „wariacją na temat”, ale też pozostające w ścisłym związku z główną rzeźbą, są jakby jej dopowiedzeniami. Prace te powstały z myślą o konkretnej przestrzeni „Arsenału” i trzeba przyznać, że świetnie z nią współgrają.
Czarno – białe fotogramy Marianny Michałowskiej opowiadają dwie historie. Pierwsza jest o zapuszkowanych roślinach, które jednak, czy to poprzez swoje ułożenie, czy może przez sposób ich ujęcia, przypominają dziwne stwory rodem z baśni. Druga historia traktuje o ludzkiej skórze. Jest podróżą po powierzchni ludzkiego ciała, widzianego w powiększeniu, pod lupą. Zatrzymuje się jednak na skórze, pozwalając tylko domyślać się co znajduje się w środku. To bardzo interesująca próba wizualizacji dotyku, zmysłu, dla którego skóra jest granicą między światem wewnętrznym a otaczającą nas rzeczywistością.
Beata Rzeźnikiewicz zaskoczyła przybyłą na otwarcie wystawy publiczność, ciekawym performance’m. Tematem przewodnim akcji były pieniądze. Na ekspozycji możemy oglądać zarejestrowany podczas pokazu, przebieg całego wydarzenia.
Prace Grażyny Strykowskiej, tak wielkoformatowe obrazy olejne, jak i mniejsze rysunki stanowią jednolitą całość. Łączy je wiele cech wspólnych: od tematu począwszy a na technice skończywszy. Głównym motywem przewijającym się przez wszystkie obrazy jest plaża, i oczywiście człowiek. Co w nich urzeka najbardziej i co je ujednolica zarazem – to rysunek. Rysunek wszedł na wielkie płótna, zdominował olejne obrazy, zmienił też sposób malowania artystki. Teraz prace powstają szybko, podstawowy szkic – cienką kreską, stanowi sedno obrazu, jakby podkolorowywanego jedynie olejnymi farbami. To nadaje im niesamowitej wręcz, jak na tak dużych rozmiarów płótna, lekkości. A dzięki barwom i światłu tchnie z nich świeży powiew lata i morskiej bryzy. Temat w sam raz na początek letniego sezonu.

Tekst – Katarzyna Grabowska
Pierwsza wystawa NOMENOMEN odbyła się na przełomie maja i czerwca 1999 roku. Pokazano wówczas czarno – białe linoryty Edyty Dziarnowskiej, mulimedialną instalację Katarzyny Kujawskiej, obiekty – instalacje Agaty Michowskiej i fotograficzne portrety Ewy Łowżył. Co uderzało we wszystkich pracach – choć tak różnych pod względem tworzywa i technik wykonania, to maksymalnie uproszczony język artystycznej wypowiedzi. Motywem przewodnim był człowiek. Wystawa, po Poznaniu, prezentowana była także w Hannoverze i Berlinie. Co ciekawe jej tytuł został odczytany przez niemiecką publiczność, jako „Bez mężczyzn”, i choć pokazywane były na niej prace czterech kobiet – artystek, to faktycznie projektodawcą i kuratorem pierwszej i dwóch kolejnych edycji jest mężczyzna – Wojciech Makowiecki, dyrektor poznańskiego „Arsenału”.

W kolejnym NOMENOMEN II – „Grawitacje”, w maju 2000 roku, udział wzięły: Agnieszka Balewska, Agata Drogowska, Grażyna Kielińska i Marlena Kudlicka. Na wystawie dominowało malarstwo. W obrazach Agnieszki Balewskiej, która posługuje się abstrakcyjną figuracją, zawarty był swego rodzaju komunikat będący sygnałem dotyczącym ludzkiej kondycji. W dekoracyjnym, plakatowym wręcz malarstwie Drogowskiej zastanawiające były postaci – znaki – symbole, których wyjaśnienia należało szukać we freudowskiej psychoanalizie. Czarno – białe prace Kielińskiej, charakterystyczne sylwetowe postacie, symbole obecności człowieka, również w tym wypadku były studium ludzkich uczuć, zachowań, natury. Marlena Kudlicka, choć użyła zupełnie odmiennego środka wyrazu – instalacji, to i w jej pracy głównym punktem odniesienia, zasadniczym podmiotem był człowiek.

Gorąco polecamy wystawę w poznańskiej Galerii Miejskiej „Arsenał”, stanowi ona bowiem niezwykle ciekawy przekrój przez różnorodne techniki artystycznej wypowiedzi, a także ukazuje co w twórczości młodych artystów dominuje i w jakim kierunku zmierza polska sztuka nowego tysiąclecia.