Miejsca…
MIEJSCA… na ziemi i w kosmosie, ze wspomnień i z marzeń…, z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Przestrzenie bliżej nie określone i konkretne: zobaczone, zapamiętane, wymyślone…
Miejsca w których artystka była, chciała by być, jak również takie w których aktualnie przebywa.
To niezwykły świat obrazów Magdy Hoffmann świat z pogranicza realnej rzeczywistości i fantazji, przedmiotowości i abstrakcji… Artystka kreuje oryginalne wizje pejzażowe i zagadkowe wnętrza, wzajemnie przenikające się przestrzenie ulegające bezustannym przemianom… W efekcie powstają swoiste pejzażo-wnętrza. W przestrzenie te artystka wprowadza niekiedy pejzaże ludzkie i formy przedmiotowe zaznaczone w sposób aluzyjny, często bardziej wyczuwalne niż widoczne wtopione w tło i materie obrazu zmieniają się w płaszczyznę koloru, plamę barwną, smugę światła…
W malarstwie Magdy Hoffmann kolor, światło i tworzywo malarskie odgrywają bardzo istotna rolę, równie ważną jak wątek tematyczny i to nie tylko jako środek do przeniesienia metaforycznych treści na język obrazu, ale jako wartość sama w sobie…
Artystka operuje dynamiczną, bogato zróżnicowaną plamą barwną. Wprowadza często śmiałe kontrasty kolorystyczne zderzając np. cytrynowe żółcie z kobaltowym błękitem lub czerwienią cynobru. Tworzy również kompozycje rozegrane w tonacjach pastelowych i monochromatycznych (np. prace na papierze). Wszystko zależy od jej nastroju i rodzaju przesłania…
Dzięki dużym umiejętnościom warsztatowym i skomplikowanym zabiegom technicznym, Magda Hoffmann uzyskuje ową szklistą przeźroczystość koloru i emaliowy połysk materii malarskiej. Obrazy jej emanują wewnętrznym blaskiem…, światło jest w nich wszechobecne…, na przemian chłodne, irrealne i ciepłe, zmysłowe; łagodnie rozproszone, lub wydobywające się ostrym promieniem z mrocznych głębi… światło słońca i księżyca, lampy i ogniska. I niewątpliwie te świetliste kaskady, refleksy i smugi są tu czymś więcej, niż tylko iluzją światła w obrazie…
Godny uwagi jest również sposób w jaki artystka posługuje się tworzywem malarskim. Zróżnicowany dukt pędzla: od drobnych lekkich dotknięć po zamaszyste pociągnięcia, sprawia, że powierzchnia obrazu nabiera mięsistości, przestaje być gładką, płaską płaszczyzną zyskując reliefową przestrzenność. Zgrubienia i nacieki farby tworzą wyrafinowane faktury załamujące i odbijające światło… Jednocześnie artystka za pomocą materii malarskiej umiejętnie imituje struktury biologicznych i przedmiotowych form chropowatość skały, ziarnistość piasku, jedwabistą miękkość kwietnych płatów…
* * *
Źródeł inspiracji dla swojej twórczości Magda Hoffmann poszukuje zarówno w świecie przyrody, jak i w najbliższym otoczeniu, wśród codziennych przedmiotów i zdarzeń. Czasami zalążkiem koncepcji obrazu może być strofa poezji lub fragment właśnie przeczytanej książki, kiedy indziej senne marzenie… Jej obrazy i rysunki są bardzo osobistym zapisem doznań, uczuć i odczuć, zmiennych nastrojów od euforii do melancholii… (Nadzieja, Uraza, Zazdrość, Wiosenne Ułudki, Ściana płaczu)
Swoje malarskie wizje artystka najchętniej realizuje w dużym formacie o wyraźnie wertykalnym charakterze (co nie znaczy, że nie tworzy kompozycji horyzontalnych a nawet panoramicznych). Często łączy wydłużone prostokąty w układy wieloczłonowe (dyptyki, tryptyki) będące czymś w rodzaju okien oddzielających niezwykły, barwny świat jej obrazów od szarej codzienności… A może obrazy te, to lustra w których odbija się rzeczywistość przefiltrowana przez pryzmat wyobraźni ich autorki?
Tak czy owak, obrazy Magdy Hoffmann przyciągają uwagę wizualną urodą, intrygują tajemniczością przedstawień, atakują agresywnością kolorów formy, czasami nawet drażnią i na pewno trudno pozostać wobec nich obojętnym, skłaniają do przemyśleń tym bardziej, że artystka nie wypowiada się wprost tylko poprzez metaforę, aluzję, niedopowiedzenie…, operując sobie tylko znanym kodem znaczeń zaszyfrowanych już niekiedy w samych tyłach obrazów (np. Barbarikum, Dłonie odpominające).
Malarstwo Magdaleny Hoffmann jest przykładem twórczego dialogu z tradycją i współczesnością sztuki. Artystka umiejętnie korzysta z doświadczeń dawnych mistrzów np. Vermeera van Delft, zafascynowania kolorem i światłem jego obrazów… Z trendów sztuki doby współczesnej najbliższy wydaje się jej być nurt abstrakcji iluzyjnej i romantyczno-metaforyczna odmiana nowej ekspresji.
Najistotniejsze jednak jest to, że mimo różnych fascynacji i inspiracji artystka stara się zachować w swej twórczości odrębność i niezależność.
Danuta Kudła
