• Informacje o wystawie
• Tobą się cieszy wszelkie stworzenie Eric Amouroux o pracach B. Kandilaptisa
• Rzut oka na dzieło Emilio Martineza – Marina Pastor

Informacje o wystawie

Na początku była grupa artystów, było ich dziesięciu i postanowili nadać sobie miano 1X9.

Z tego współdziałania zrodziła się historia, w której wszystko jest do wymyślenia, do zbudowania, do napisania… Historia, której ślady znajdziecie na wystawie 1X9 w galerii Arsenał.

Dominique Mathieu Prezes ASBL Les Brasseurs”

Wystawa młodych artystów z Belgii, Grecji, Holandii i Hiszpanii skupionych w stowarzyszeniu Les Brasseur w Liege w Belgii. Wystawiają: Babis Knadilaptis, Nicolas Kozakis, Emilio Martinez, Eric Doppagne, Eric Chavanne, Christine Hamoir, Werner Moron, Vilevoye Roy, Killaars Frnasje, Aniceto Exposit-Lopez. Prezentują instalacje, obiekty, rzeźbę, malarstwo i fotografię.

Tobą się cieszy wszelkie stworzenie Eric Amouroux o pracach B. Kandilaptisa

Ostanie dzieła Babisa Kandilaptisa prezentują się jako seria obrazów powstałych na bazie plakatów reklamowych. Stanowią ekwiwalent ponownego zawłaszczenia, takiego, jakie można było zobaczyć na collage’ach odziedziczonych po surrealizmie lub w trikach montażowych. A nawet raczej fotomontażu, jeśli przyjmie się definicję, podaną w 1930, przez jednego z jego historyków: Siergieja Tretiakowa. Mówiąc o Heartfieldzie, proponuje on traktować fotomontaż jako świadome sfałszowanie oczywistego czy podstawowego sensu fotografii poprzez kombinację jednego lub kilku obrazów, przez połączenie form graficznych lub rysunków, przez dodanie znaczących kolorowych plam, albo w ostateczności, przez dorzucenie tekstu pisanego.

Babis Kandiiaptis przestał pojmować montaż jako rekonstytucję jednorodnej przestrzeni z obcych elementów (tak obcych, że wydźwięk obrazu jest cały metaforyczny, w znaczeniu, jakie surrealizmu nadaje metaforze, to obraz, który powstaje ze spotkania elementów całkowicie różnorodnych). Jego obrazy układają się według zasady jednorodności, ponieważ ich bliskie sąsiedztwo tworzy między nimi zbliżenie konieczne do kompozycji. Autor tworzy więc według różnych sposobów reprezentacji przestrzeń bliską przestrzeni języka, gdzie mimo swej różnorodności słowa funkcjonują według tego samego kodu. U tego artysty nakładanie i uwarstwienie różnych sensów daje początek wspólnej przestrzeni fikcji, przekazanej widzowi, który może odtworzyć jej wątek. Odtąd jego obrazy nie mogą już pretendować do statusu metafory, nie odwołują się już do rzeczywistości, którą by egzemplifikowały lub denotowały. Docierają do stadium alegorycznego, do sensu, w którym oznaczają jakiś inny świat, inny wymiar rzeczywistości. Ich połączenie zmierza do ustanowienia sieci lub formy jakiegoś opowiadania.

Po długim okresie zajmowania się problematyką obrazoburstwa i obrazochwalstwa, będące źródłem inspiracji jego prac, Babis Kandilaptis podejmuje nowy dialog z obrazem.

Jego ostatnie dzieła stawiają bardziej problem sposobu strukturalizacji niż struktury wewnętrznej obrazu. Aporię przedstawienia i zakaz pewnej formy obrazowania, artysta zastępuje nowym projektem emancypacji.
Od stwierdzenia, że przestrzeń publiczna zawładnięta jest przez obrazy reklamowe, Kandilaptis tworzy strategię odwracania ich celowości. Instrumentalną rolę, jaką im przyznano, zastępuje funkcją bardziej poetycką. Jednakże jego praca nie dotyczy wyłącznie powierzchni obrazu, ale także ustanawiającego go języka.

Od właściwych fotografii reklamowej znaków, artysta wypracowuje swój własny język.
Znaki są połączone według całkiem innej ekonomii. Fotografie funkcjonują więc w podwójnym rejestrze, w którym dwuznaczność ich odniesień niepokoi widza. Pozbawione wszelkiego, oczywistego odniesienia do świata konsumpcji, fotografie denotują tymczasem niejasne źródło, w którym miesza się sfera wymiany i sfera czystego przedstawienia. Zakłócenie, gdzie przestrzeń właściwa artyście zostaje wpisana w przestrzeń reklamy. Reklama przestaje być pojmowana jako neutralny teren, lecz jako jedno z miejsc nowego krytycznego i estetycznego zaangażowania.

Rzut oka na dzieło Emilio Martineza – Marina Pastor

Dzieło, które mamy przed sobą nie komunikuje nam rzeczy, lecz prezentuje postawę wobec rzeczy. Skłania nas todo rozważenia tej postawy jako peryferyjnej formy sztuki, postawy, która odrzuca naciski, która wykracza poza osobistą pracę, która ma wiele wspólnego z konkretnym i codziennym doświadczeniem rzeczywistości, widzianej w sposób tak sarkastyczny jak i ludyczny.

W ten sposób chociaż dzieła Emilio Martineza nie są pozbawione wymiaru konceptualnego, nie stosują humanizmu do nirwany estetów ani nie odwołują się do barokowości rozwiązań plastycznych.

Z minimalnym i oczyszczonym kodem poetyckim Emilio Martinez wydaje się sprzeciwiać wszelkim mitom zbiorowym, zmierza do zerwania wszelkiej konwencji i wszelkiej normy odnoszących się do rzeczywistości; gra z rzeczywistością i z nami używając jej z jednej strony dla własnej argumentacji, a z drugiej strony stawiając ją ironicznie wbrew jej samej, aby ją odtworzyć w formie odwrócenia, które daje jej inny status.