Informacje o wystawie
Madaleine Dietz, absolwentka Wyższej Szkoły Artystycznej w Mannheim, laureatka Nagrody Kahnweilera w dziedzinie malarstwa i rzeźby.
Tekst z katalogu
Andreas Vowinckel, lipiec 1992
Poszukując formy Madeleine Dietz odkrywa treść. Kiedy poszukuje treści, odsłania przed nią materiał, bardzo nam bliski, a przecież wymykający się abstrakcji, w której myśli, idee, procesy czy działania wymagają upostaciowień, wykraczających poza samą przedmiotowość.
Punktem wyjścia wszelkiego bytu jest Natura, tak samo kosmos jak i atomy oraz geny, komórki zarodkowe naszej egzystencji, których energiom zawdzięczamy siebie cielesnych i duchowych. Punktem wyjścia naszego życia, wiedzy i poznania jest droga, otwierająca się przed nami jako rzeczywiste otoczenie, jako świat naszego życia. Natura i kultura to dwa decydujące źródła, z których czerpiemy budulec dla własnej tożsamości. Od momentu urodzenia, rozwoju, poprzez zmianę i uzyskanie odrębnej postaci aż do rozkładu i śmierci świat organiczny wiedzie nas do pytania o sens bytu i poszukiwania go w polu napięć między chaosem a ładem, Ingerencja, wprowadzająca porządek w proces nie kończących się przemian, staje się dlatego podstawowym wyzwaniem dla człowieka. Stąd wynikają wymagania stawiane sobie samemu i roszczenia wobec otaczającego świata, wobec Natury. Ślady, jakie pozostawia po sobie człowiek, są dokumentami pełnego konfliktów sporu z prawidłościami przyrody, którym podlega jako część ze względu na podobieństwo zmian, zachodzących w jej strukturach. Są one zarazem żywymi świadectwami samopotwierdzenia człowieka, w których jego siły duchowe, energie fizyczne i utopie nadziei odzwierciedlają się jako wyraz wiary w siebie. Mówimy o kulturze i jej przejawach, o historycznych wymiarach w przestrzeniach i czasach, w których ożywają i przemijają, w których ludzie od prehistorii po teraźniejszość tworzą pomniki własnego Ja w zwierciadle swojej świadomości. Czas nie opisuje bezruchu, lecz ruch w przestrzeni, ucieczkę z coraz większą szybkością, a wreszcie zanik, podobnie jak elektronicznie skodyfikowane obrazy zdygitalizowanych języków znaków sugerują „Teraz”. które staje się przeszłością, zanim jeszcze zdołamy je zobaczyć, postrzec, pojąć i spełnić jako rzeczywiste zdarzenie. Obrazy, zwłaszcza obrazy elektroniczne sugerują poza świadomością rzeczywistość życiową, która gloryfikuje historię jako mit utraconej egzystencji w „Teraz”.
Madeleine Dietz nadaje „Teraz” dynamiczną formę statyczności. Rzeźbami, instalacjami oraz perfomances z ziemi i stali ingeruje w proces umykającego „Teraz”, opóźniając go. Układa warstwami naturalnie popękane, wyschnięte bryłki ziemi w okrągłych, kanciastych, otwartych i / albo zamkniętych formach wklęsłych ze stali, tworząc rzeźby o dojmującej metaforyce. Z przeciwieństw pomiędzy przyrodą organiczną a świadomie stworzonymi formami artystycznymi powstaje napięcie formalne, które poza tym co materialne, kieruje nas ku treściom o zasadniczym znaczeniu. Człowiek jako taki znajduje się w centrum myśli i asocjacji, przy pomocy których Madeleine Dietz definiuje jako egzystencję i samopoczucie niczym ślepy widzący w konfrontacji z sobą i Naturą, z absolutem bytu.
Człowiek szuka schronienia potrzebuje przestrzeni, bliskości, dystansu, a zarazem wolności, aby móc zrezygnować ze wszystkiego. Człowiek jest samym sobą, a przecież tylko częścią całości. Pyłkiem, zdolnym do urzeczywistnienia utopijnych architektur, po to, by uciec od związania się z materią bytu, nigdy naprawdę nie mogąc się od niej uwolnić.
Każda forma rzeźbiarska jest jednocześnie metaforą podstawowych stanów egzystencjalnych, którym Madeleine Dietz nadaje niejako wyraz architektoniczny. W ten sposób przeciwstawia codziennej ucieczce w marzenia i tęsknoty za tym, co pierwotne i rzeczywiste we własnym Ja, pewność tego, co przemijalne. Jej rzeźby, instalacje i performances uprzedmiotowiają procesy, których cechą jest przemijalność bytu.
„Ziemia, która w połączeniu z wodą staje się materiałem podatnym na kształtowanie, rozłożona na podłodze tworzy rysy i podążając za własną prawidłowością, rozpada się na bryłki. Bryłki ziemi, nawarstwione, porządkują się i zmieniają w trakcie procesu pracy, stając się pojemnikiem. Tworząc niecki. Stalowe pręty, stalowe płyty, środki do przykrywania, zakrywania, oddzielania, zamykania, przechowywania, chronienia. Pójść, klękać, szukać, uprzątać, odsłaniać, otwierać, wkładać do wewnątrz, zamykać, zakrywać, oddzielać, odejść. Formowalność i skostniałość, chaos i ład, sztuczna i naturalna struktura formy i materii, nadawanie tematowi postaci i rozpad”
– Madeleine Dietz (z okazji performance dnia 22.05.1992 r. w Badischer Kunstverein Karlsruhe)
Madelaine Dietz tworzy oto rzeźby, instalacje i performance samoupewniając się, tak bliska rzeczywistości, jak to możliwe, tak bliska otwarciu na Ja, jak to konieczne.
