Informacje o wystawie
Wystawa przedstawia różnie spojrzenie artystów w relacji człowiek-przyroda, będąc zapisem ich osobistych doświadczeń. Problematyka prac ogniskuje się wokół zagadnień ekologicznych. Wystawiają m.in. D. Mączak, H. Gutowski, J. Glaza, S. Wojnecki, P. Kowalski, A. Niekrasz. Ekspozycja prezentowania jest w ramach targów POLEKO.
Tekst Jana Szymkiewicza
Pod koniec dwudziestego wieku temat natury w sztuce współczesnej nabiera szczególnego znaczenia, na co ma niewątpliwie wpływ świadomość zagrożenia środowiska naturalnego. W aspekcie sztuki jest to zagadnienie złożone i wymaga spojrzenia z szerszej perspektywy.
Sztuka współczesna pojawiła się w erze cywilizacji przemysłowej, a na gruncie życia artystycznego wyrosła z opozycji do dziewiętnastowiecznego akademizmu. Mocny impuls nastąpił ze strony filozofii Hegla, która przyznała artyście pełną autonomię dla artystycznej penetracji organicznej struktury świata, do czego inspirację czerpał on z prowadzonych intensywnie badań w naukach przyrodniczych i humanistycznych.
Na przełomie XIX i XX wieku secesja do eklektycznej sztuki akademickiej przybrała spektakularny wyraz w stworzeniu nowego stylu akcentującego dekoracyjną stylizację form floralnych w dużej mierze pod wpływem sztuki Dalekiego Wschodu.
Groza doświadczeń l wojny światowej zachwiała wiarą w istniejący porządek społeczny. W sztuce grupa artystów zareagowała całkowitym zanegowaniem dotychczasowego kanonu estetycznego. Tymczasem, wprowadzany w kulturze euro-amerykańskiej model społeczeństwa konsumpcyjnego, w którym człowiek i przyroda traktowane są instrumentalnie – spłaszczył wymiar istnienia do celów utylitarnych i materialnych stworzony został klimat sprzyjający pojawieniu się systemów totalitarnych, które dopuściły do aktów barbarzyństwa w formach i skali niespotykanej dotąd w dziejach ludzkości. W sztuce znalazło to wyraz w nowych nurtach artystycznej kontestacji po II wojnie światowej i niepokojach społecznych lat sześćdziesiątych, natomiast w ostatnim ćwierćwieczu w reakcji na niszczenie środowiska naturalnego.
Ostatecznie sztuka współczesna towarzyszyła procesom dziejowym, a jednocześnie w swoich poszukiwaniach i eksperymentach – opartych na fundamentach intuicji i wrażliwości artysty próbowała przekroczyć granice czasu i przestrzeni, przyswajając wiedzę otaczającej nas rzeczywistości w wymiarach skończoności i nieskończoności. Wydaje się też, że obecnie owe wielorakie nurty poszukującej sztuki zyskują znaczenie komplementarne. Płaszczyzną spotkania staje się doświadczenie rozpoznanej, naturalnej struktury świata i usilne pragnienie jego zachowania. Rolę katalizatora w tym procesie w dużej mierze odgrywa eco-art, nurt obejmujący różnorakie wypowiedzi artystyczne, intencjonalnie łączące się z tematem zagrożonej natury.
Dzisiaj zatem – wzbogaceni doświadczeniami sztuki współczesnej -kiedy stajemy przed ocalonymi reliktami kultury z odległych tysiącleci, łatwiej odczytujemy ich przesłanie. Na przykład czara cypryjska wykonana w czasach Homera, przemawia do nas formą przestrzenną i dekoracją malarską. Surowa kompozycja znaków geometrycznych wprowadza w świat uporządkowany i zrytmizowany, który zawiera bogaty w znaczenia przekaz uniwersum świata.
