Informacje o wystawie
Klaus Caspers
1940 urodzony w Regensburgu
1960 świadectwo dojrzałości, studia na wydziale pedagogiki i filozofii Uniwersytetu w Monachium
studia malarstwa artystycznego w Akademii w Monachium u prof. Xaver Fuhr
1967 współzałożyciel stowarzyszenia artystów pod nazwą Team 67, grupy artystów o interdyscyplinarnej działalności, różnorodne akcje, happeningi, enviroments w Monachium (Haus der Kunst, Modern Art Museum, Wyższa Szkoła Muzyczna), w Regensburgu (DAl/Heitzenhofen), w Danii (Aarhus)
1971 założenie biura architektonicznego
zaprzestanie pracy na polu malarstwa artystycznego działalność artystyczna w dziedzinie budownictwa i architektury projekty budowlane od 1964 do dzisiaj
1984 samodzielna wystawa plastyki metalowej i grafiki
w Stowarzyszeniu Artystów i Rzemieślników w Regensburgu
1986 samodzielna wystawa w Institut fur asthetische Grenzbereiche, Nurnberg
1990 wystawa grupowa w Donaueinkaufszentrum Regensburg pod tytułem: Installation (Gaza)
1991 samodzielna wystawa w Domu Artysty, Kebbel-Yilla, Schwandorf/Oberpfalz.
Tekst Wojciecha Makowieckiego
Klaus Caspers jest twórcą o znaczącym dorobku artystycznym, którego początek przypada na 1967 r. Zadebiutował wtedy jako artysta w interdyscyplinarne wystawie grupowej, prezentującej akcje, happeningi i environments. Później w jego biografii artystycznej nastąpił kilkuletni epizod różnorodnych działań (m. in nauka w Gimnazjum, projektowanie i malarstwo w architekturze, projekty kulturalno-polityczne…), by w końcu lat 70-tych skupić się na sztuce. Od tego czas. regularnie wystawia, przede wszystkim w Regensburgu, gdzie cały czas mieszka i z którym związany jest także działalnością społeczną, jako radny Rady Miejskie d/s kultury. Artystyczny rozwój Klausa Caspersa dokonał się głównie w latach 80-tych, kiedy „dokumentował” swoje przemyślenia i poszukiwania na wystawad zbiorowych i indywidualnych. Pewnym podsumowaniem dokonań artysty w tej dekadzie była duża wystawa indywidualna w 1991 r., na której znalazły się obrazy rzeźby, instalacja i obiekty (Oberpfalzer Kunstlerhaus, Kebbel-Yilla, Schwandorf). Potwierdziła ona rangę artysty o dojrzałym, indywidualnym dorobku Poznańska wystawa, ukazująca malarstwo i rzeźbę, prezentuje część prac wtedy pokazywanych oraz prace najnowsze, powstałe po 1991 roku. Dla polskiegi widza, którego kontakty ze współczesną sztuką niemiecką są dość częste, interesujące będą odniesienia twórczości Klausa Caspersa – właśnie do sztuki rodzime oraz do sztuki polskiej.
Malarstwo twórcy należy sytuować w kręgu abstrakcji, która w wersji niemieckiej charakteryzuje się większym zorganizowaniem pola obrazu, bardziej estetycznym, niż emocjonalnym, spontanicznym działaniem. U Caspersa ostateczna forma obrazu jest efektem długotrwałego procesu, przemyśleń i skojarzą oraz intelektualnej pracy, których punktem wyjścia są często: przypadkowa obserwacja, spostrzeżenia czy wrażenia z oglądanego pejzażu, niespotykanych sytuacji lub słuchanej muzyki. W sztuce polskiej podobną metodę stosował Piotr Potworowski, którego jednak w większym stopniu inspirował pejzaż i któremu i dużym stopniu pozostawał wierny, mimo, że tworzył na jego kanwie struktury prawie abstrakcyjne (Pejzaże z Łagowa). Cykl obrazów toskańskich niemieckiego artysty ukazuje jak dalekiej transformacji ulegają rzeczywiste motywy. Wrażenia z Toskanii, uchwycone, sfotografowane czy naszkicowane: spalone słońcem pola, gra światła i cienia w słońcu południa, droga przecinająca wzgórze – są materiałem długiego procesu obróbki artystycznej, który w finalnej rzeczywistość obrazowej wykazuje odległe, ale pokrewieństwo z pierwotnym źródłem. Podobnie w obrazach muzycznych, Mood indygo, Boogie wyczuwa się dźwięki jazzu które stanowiły pierwszy impuls powstania prac. Ale Caspers nie podąża prosto pierwszym tropem, gdyż wraz z pierwszym emocjonalnym wrażeniem dochodzi do zakwestionowania tego wrażenia. Ta metoda pozwala na przedefilowanie początkowych odczuć, myśli i kreację nowej struktury wizualnej Podobną zasadę stosuje w tworzeniu swoich rzeźb, w których elementami obróbki stają się zużyte, złomowe materiały. Żelazne, uformowane obiekty, które pełniły kiedyś funkcje konstrukcyjne czy statyczne stają się przedmiotami ożywionymi na nowo i zyskują nową wartość, daleką od pierwotnej. Proces redefinicji osiąg tutaj większy zakres i doprowadza do diametralnej zmiany znaczeń, niż to miało miejsce w malarstwie. W sensie artystycznym mamy do czynienia z nową strukturą, która niesie zupełnie nowe treści (Harfa, Wiatrak). Stare materiały zintegrowane z nowymi formami i barwą żyją własnym, nowym życiem. Na gruncie polskim podobne doświadczenia byty udziałem m. in. krakowskiego rzeźbiarza Mariana Kruczka. Interesujące dokonania artysty z Regesburga są dobrym przykładem równoległości poszukiwań czy pokrewnych dróg artystycznych, w tym przypadku twórców niemieckich i polskich, choć rezultaty ich są zindywidualizowane i specyficzne.
