piątek, 29 marca otwarte 12 — 19
Galeria Miejska Arsenał

ul. Szyperska 2/6-8, 61-754 Poznań
T. +48 61 852 95 02
E. arsenal@arsenal.art.pl

Godziny otwarcia:

Poniedziałek: nieczynne
Wtorek – Sobota: 12 — 19
Niedziela: 12 — 16

Maria Podskarbi-Hebisz


Informacje o wystawie

Maria Podskarbi-Hebisz, studia artystyczne w PWSSP we Wrocławiu (1973-1978), dyplom na Wydziale Ceramiki i Szkła (1978). Od 1981 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, od 1984 Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej, od 1988 Association Internationale des Arts Plastiques. W l. 1978-1984 projektantka w Zakładach Porcelany Stołowej w Wałbrzychu, od 1987 praca naukowo-dydaktyczna na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu i w Zakładzie Wychowania Plastycznego w Kaliszu. Praca twórcza w zakresie ceramiki unikatowej, rzeźby, malarstwa, grafiki.


Tekst Tadeusza Wolańskiego

Łódź, 23.04.1991.

Ilekroć piszę o jakimś zjawisku artystycznym, mam nieodparte uczucie, że je deformuję. Jest to o tyle
uzasadnione, iż mam świadomość, że wszelka werbalizacja takich faktów musi prowadzić do ingerencji w wyobraźnię czytelnika, szczególnie wówczas, kiedy jest pozbawiony bezpośredniego kontaktu z dziełem.

Pisząc więc o twórczości Marii Podskarbi-Hebisz nie mogę nie poczynić zastrzeżenia, że słowa tu wypowiedziane stanowią ogólną refleksję wynikającą zarówno ze znajomości z artystką, jak i z możliwości kontaktu z jej twórczością.

Wszelka ingerencja człowieka w środowisko, wywołuje określony skutek pod względem jego zależności, negatywy bądź pozytywny. Sztuka jako twórcze odniesienie do natury, jeżeli jest autentyczną sztuką, negatywnych skutków wywoływać nie może, ponieważ cała swoja istota dotyczy niematerialnej sfery istnienia i raczej jej ingerencja naturę uszlachetnia, nadając jej charakter, przetwarzając naturalną bezwładność w formę. Wyobraźmy więc sobie, że zwykłe błoto, glina, której istota istnienia polega na bezkształtności, na przypadkowości struktury, na kompletnym braku wartości porównawczych, staje się ciałem ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami – człowiekiem. Fakt ten jest „par exelance” problemem rzeźbiarskim. Tutaj -bezkształtna, pozbawiona ducha materia w rękach twórcy, by stać się formą wyrażającą stany wyobraźni. Człowiek przede wszystkim narodził się rzeźbiarzem. Swoje idee wyobraża sobie w przestrzeni, gdyż jego umysł kształtuje takie postacie. Podążając za ambicjami, które dziedziczy po protoplastach, usiłuje skonstruować przestrzeń posiadają cechy uniwersalne. Podobnie rzecz się ma z twórczymi zabiegami Pani Marii. Przedmiot, garnek gliniany, który powstał z ewolucji albo też wzorca ze wszechświata, w Jej koncepcji staje się elementem przekształcania geometrii euklidesowej wielowymiarową przestrzeń i jedynie co może w takiej interpretacji przeszkadzać to zbyt wyraźna, materialnie obecna estetyka, niezbyt spójna z otwartością całego dzieła.

Każdy, trzymając w ręku kawałek miękkiej gliny nie może oprzeć się potrzebie nadania mu kształtu, po prostu jakiegoś kształtu. Jest to atawistyczny odruch wbudowany w naszą świadomość. Ona, Pani Maria, ten atawistyczny odruch zamienia w idee artystyczną, którą w dalszej kolejności nobilituje do rangi sztuki.

Drugoplanowe staje się czy tę swoją idee realizuje w/g obowiązujących czy też alternatywnych koncepcji, gdyż ważne jest to, że czyni to co chce. Powoli, wytrwale, pokonując po drodze czysto rzemieślnicze problemy z uporem przekształca błoto w elementy życia nadając im kształt, który je przystosowuje do samodzielnego istnienia na chwałę wyraźniejszego wizerunku człowieka, obdarzonego światłem tworzenia.

Zadaniem tego wywodu jest po prostu zwrócenie baczniejszej uwagi na sens lepienia GARNKÓW. Nie chodzi oczywiście o utylitarny sens tego procederu, lecz to co się ujawnia w wyniku jego. Pani Maria właśnie z tych GARNKÓW, z których każdy manifestuje niezależny byt, tworzy społeczeństwa przedmiotów.

Zorganizowane, karne i posłuszne woli artystki. Tak jak społeczeństwa ulegają przekształceniom tworząc coraz to nowe konfiguracje, pozostając jednak społeczeństwem. Wracając na ziemię, trzeba z prawdziwym i niekłamanym podziwem postrzegać ten świat, ale na Boga nie doszukiwać się w nim podobieństw. Bo ich nie ma.


Rejony sztuki autonomicznej

Autor: Andrzej Jocz, Łódź, 1991.05.25

Według teoretyków współczesna sztuka płynie trzema nurtami: racjonalistycznym, ekspresjonistycznym i nadrealno – symbolicznym. Maria Podskarbi – Hebisz należy do tych artystów -plastyków, których twórczość nie sposób jednoznacznie związać z którymś z tych nurtów. Sztuka Marii Podskarbi – Hebisz, choć przeplatają się w niej elementy różnych tendencji, jest sztuką jednorodną ponieważ jest funkcją silnej i skrystalizowanej osobowości artystycznej zdeterminowanej określonymi pryncypiami ideowo – artystycznymi. Postawa racjonalistyczna w jej twórczości przejawia siew sposobie komponowania, określania formy, znajomości języka plastycznego, w świadomości artysty celowo używającego środków wyrazu, w panowaniu nad materiałem i wiedzy na jego temat.

Nurt ekspresjonistyczny przejawia się natomiast na odwadze zestawień kształtów i kolorów, w akceptacji efektów przypadkowych wynikających z tajemnicy materii ceramicznej.

Warstwa nadrealno-symboliczna to możliwość szerokiej gamy interpretacji w sferze skojarzeń znaczeniowych, kulturowych, magicznych, kultowych-form plastycznych uzyskiwanych przez artystkę.
Czynnikiem integrującym wielość środków plastycznych stosowanych przez Marię Podskarbi-Hebisz jest nie tyle materiał ceramiczny, z wielką znajomością jego specyfiki stosowanej przez artystkę, – co świat form organicznych inspirujących całą Jej twórczość. Twórczość Jej nie jest podporządkowana estetyce opisowej, która ma za zadanie ilustrować nasz przyziemny świat, jego skorupę. Również w kategoriach estetyki normatywnej, która ma przynajmniej ilustrować reguły i zasady naszej zewnętrznej rzeczywistości twórczość Marii Podskarbi-Hebisz też nie da się sklasyfikować.

Więc jaka to jest twórczość? Jest to przykład sztuki o której istnienie piszący te słowa od dawna się upomina, sztuki autonomicznej żyjącej własnym wewnętrznym życiem. Sztuka ta niczego nie ilustruje, nie mniej jest żywą, autentyczną jakością poprzez swoją własną, ale nam komunikatywną organiczność, zmysłowość, dramaturgię i lirykę. Osiąganie to jest świadomie używanymi środkami plastycznymi -formą (kształtem), kolorem, plamą, światłem, linią, fakturą.

Rejony sztuki, w których tworzy Maria Podskarbi-Hebisz to te, którym się poświęcili Juan Miro, Jean Arp, Constantin Brancusi, Henry Moore. Sztuka z tych rejonów poprzez świadomie stosowane środki plastyczne powołuje nowy „sztuczny świat zaświadczający o wielkości człowieka.

archiwum

Pływanie o zmierzchu
Aga Nowacka, Zofia Tomczyk
17.11.2023–14.01.2024
wernisaż: 17.11.2023, g. 18.00
Nieprzemijające wyzwolenie / постоянное освобождение
Kirill Diomchev (NEVIDIVISM)
1-17.12.2023
wernisaż: 1.12.2023, g. 18.00
Koszmary Dziesiątki
22.09 – 5.11.2023
wernisaż: 22.09.2023, g. 18.00
Bieguny
Dialogi młodych: INNY – edycja 7.
23.06 – 3.09.2023
wernisaż: 23.06.2023, g. 18.00
Niemy świadek historii
16.06 – 3.09.2023
wernisaż: 16.06.2023, g. 18.00
Anatomia polityczna / Політична анатомія
Vlada Ralko, Volodymyr Budnikov
6-11.06.2023
wernisaż: 6.06.2023, g. 18.00
XIII Biennale Grafiki
ERROR
21.04 – 4.06.2026
wernisaż: 21.04.2023, g. 18.00 Galeria na Dziedzińcu, Stary Browar
Z miasta Żelaza i Betonu
З міста Залізобетону / Из города Железобетона
17.03 – 16.04.2023
wernisaż: 17.03.2023, g. 18.00