• Informacje o wystawie
• AUTOPORTRET l PORTRET – tekst Bronisława Schlabsa
• Recenzja – Fotografia: Pokazywanie Twarzy

Informacje o wystawie

Wystawa prezentuje aktualne prace 15 twórców Związku Polskich Artystów Fotografików, których tematem jest autoportret i portret. Komisarz wystawy, Bronisław Schlabs, zaprosił między innymi M. Kucharskiego, M. Mańkowskiego, Z. Orłowskiego i M. Wołyńską.

AUTOPORTRET l PORTRET – tekst Bronisława Schlabsa

Wystawa ma nam wszystkim pokazać, przy pomocy zdjęć fotograficznych, czarno-białych i kolorowych, inną twarz ludzką.

Autorzy tych prac są ze sobą codziennie związani, o każdej porze dnia i nocy, z własnym widzeniem świata. Obraz ich twarzy jest na wyciągnięcie ich ręki (czasem statywu lub ręki innego człowieka im bardzo bliskiego), która może pokazać nam ich twarz, jaka ona jest w sytuacjach wewnętrznego skupienia, a także otwarcia wewnętrznego na to wszystko co nas otacza. Nie chcą oni swoich codziennych spojrzeń lecz pragną wyrazu swej twarzy, która przechodzi spokojnie przez zgiełk i pośpiech współczesnego życia. Mogą przez to w ciszy najspokojniej znaleźć radość własną i spokój swego istnienia. Nie porównują się z innymi, lecz chcą być zawsze sobą, gdyż tylko wtedy ich wewnętrzna cisza da im ukojenie” i pozwoli zrealizować piękne ideały o najwyższych dla nich wartościach.

Zamierzone dzieło wykonują z przyjemnością, bo nawet gdy ono jest bardzo skromne sprawia nie tylko im, ale może także i tobie ukochany widzu, najwyższą radość jeśliś nastrojony na tą samą nutę. Praca autorów dzieł, nie unicestwia prawdziwej cnoty, bo należy zawsze dążyć do nieosiągalnych ideałów i walczyć z pełnym heroizmem z tym wszystkim złem, które nas wokół otacza, poza tym pragną, chcą bardzo i to robią, pracując, intensywnie nad sobą, bowiem będą mogli przez to uzewnętrznić wartość swej duchowej egzystencji. Pozwala im to przez działalność artystyczną (zrealizowaną i będącą w wyobraźni) uczynić pełnię duchowej i artystycznej egzystencji. Rozwijanie działań artystycznych siłą swego ducha pomaga im w nagłych przeciwnościach życiowych. Bowiem są dziećmi wszechświata i każda ich cząstka jest z nimi związana w sposób absolutny. Są zatem w zgodzie ze sobą i chcą zawsze być tym czym chcą być.

Fotografia: Pokazywanie Twarzy

„Gazeta Poznańska”, 15.03.1991

W Galerii Biura Wystaw Artystycznych „Arsenał” na poznańskim Starym Rynku, na początku marca ożeniono trzy formy sztuki: rzeźbę, malarstwo i fotografię. O dwóch pierwszych, legitymujących się rodowodem równym rodowodowi rodzaju ludzkiego, napiszemy osobno. Dziś o sztuce najmłodszej – fotografii, czyli też o malowaniu, ale światłem. Na ściśle sprecyzowany temat – „PORTRET I AUTOPORTRET”.

Podjęło go dwudziestu artystów-fotografików, członków ZPAF Okręgu Wielkopolskiego, proponując dwadzieścia indywidualnych spojrzeń i podejść. Będą więc na wystawie prace Zdzisława Orłowskiego, które zatytułowałbym „Autoportret cząstkowy”, jako że twarz artysty jawi nam się we fragmentach, działających poprzez swą „mozaikowość”. Dalej idzie Wojciech Beszterda – rozsadzając autoportret (autodestrukcja? wybuch emocji?). Jest zestaw oryginalnych, wykonanych własną techniką fotograficzno-malarską prac Bronisława Schlabsa („wizerunki które prezentuję, to pogłębione portrety, wydobywające cechy psychiczne modela” powie mi autor); jest próbka cyklu autoportretów Janusza Nowackiego (wybrałbym inne, moim zdaniem lepsze). Są też autoportrety bardziej tradycyjne, jak np. Mariana Kucharskiego czy Andrzeja Florkowskiego.

Nieco więcej jest portretów, względnie prac do nich zbliżonych. Jak na przykład kolorowe fotogramy Stefana Wojneckiego czy pokrewne im Macieja Mańkowskiego. Janusz Kostrzewski, tradycyjnie wystawia typowo psychologiczne portrety dziewczęce, w tym po raz pierwszy w kolorze. Przyznam, że przez dłuższą chwilę kontemplowałem pracę Marii Wołyńskiej, pełną poetyckiej melancholii…

Jak to zwykle bywa na tego typu wystawach, także i tym razem na pewno kogoś pominąłem. Bo wszak, aby oddać sprawiedliwość, należałoby o każdym z uczestników napisać osobno – są bowiem artystami tak odmiennymi, tak „własnymi”, że nie sposób uwzględnić ich we wspólnym omówieniu. Szczerze i gorąco zachęcam do odwiedzenia wystawy.