Korespondencja sztuk to stara sprawa oraz niezbyt atrakcyjne hasło. Brzmi nierozważnie akademicko, w sposób jakoś nabzdyczony, wydestylowany z życia i doświadczenia. A przecież, jeśli przychodzimy do galerii albo bierzemy w ręce tomik poetycki, to nie po to, aby od życia się oddalić, ale znaleźć na nie nowy, nieoczywisty uchwyt; nie po to, aby oczyścić się z doświadczeń, lecz by wzmóc afekty, które współdzielimy, i których dzieło jest depozytariuszem i/lub katalizatorem. Zatem – niech żyje wspólne czytanie!

Przeczytamy wiersze, które podejmują temat sztuki (przede wszystkim sztuki wizualnej). Parę starszych, parę nowszych i najnowszych. Podejmiemy się ich interpretacji, ponieważ bez interpretacji, nie jesteśmy w stanie mówić o tym, co nas otacza. Porozmawiamy również o tym, czym są one (i wiersze, i sztuka) dla nas dzisiaj, o tym, jak zmienia się ich postrzeganie i gdzie jest ich miejsce na mapie współczesności.

W kulturze Zachodu powszechne jest przekonanie, że lektura jest czynnością przeprowadzaną w samotności i w ciszy. Współczytnik wychodzi z odmiennego założenia: czytajmy we wspólnocie, czytajmy na głos – solowy, w duecie, chóralny. Redaktorzy „Czasu Kultury” oraz przyjaciele i przyjaciółki redakcji zapraszają na spotkania, podczas których będą się dzielić własnymi fascynacjami lekturowymi i zachęcać do interpretacji, dyskusji, polemiki. Rolą moderatora jest wybór tekstów, rolą uczestników współkreowanie jednorazowej, ulotnej, a jednocześnie jakże ważnej przestrzeni dialogu. Chcemy zaakcentować performatywny wymiar spotkań, zakładamy więc także ich nieprzewidywalność, przygodowość, awanturniczość. Nawet jeśli nie ma już kanonu ksiąg zbójeckich, wspólne lektury zbójeckie wciąż mogą nas przemieniać.

Kto czyta na głos we wspólnocie, ten czyta dwa razy.

prowadzenie: Krzysztof Hoffmann

fot. Mariusz Forecki