Raj utracony to działanie na styku sztuki społecznej, rytuału i performansu. Wspólnota uczestników zaproszona zostanie do doświadczenia procesu żałoby — nie tylko po śmierci bliskich, ale także po utraconej więzi z naturą i światem dzikim.
W świecie, który oddzielił człowieka od ziemi, wody i zwierząt, tęsknota za całością i żywym dialogiem z otoczeniem jest głęboko ukrytą, a jednocześnie fundamentalną raną. Raj utracony stanie się przestrzenią, w której można będzie świadomie wejść w kontakt z tą tęsknotą, pozwalając sobie na opłakanie utraty. Nie będzie to akt rozpaczy, ale akt miłości.
Performans składać się będzie z trzech etapów inspirowanych rytuałami przejścia i archaicznymi formami obecnymi w kulturach oralnych Europy Wschodniej:
- Słowo
Wprowadzenie poprzez wspólne czytanie poezji Wisławy Szymborskiej (Koniec i początek), która otwiera przestrzeń refleksji nad przemijaniem, odnową i duchową obecnością utraconego. - Rozmowa
Krąg dzielenia się – uczestnicy zaproszeni zostaną do wspólnego mówienia o doświadczeniu straty, żałoby i zerwanych więzi z naturą, światem i samymi sobą. Celem jest przełamanie tabu wokół śmierci i stworzenie wspólnoty współodczuwania. - Rytuał ciała i głosu
Finałowa część performansu inspirowana będzie szamańskimi i ludowymi rytuałami Europy Wschodniej i Północy: lamentami, głosem transowym, rytmicznym ruchem, pracą z oddechem i powtarzającym się dźwiękiem. Rytuał może obejmować pracę z bębnem szamańskim, grzechotkami, naturalnymi dźwiękami i głosem zbiorowym (śpiew gardłowy, jęki, lamenty, mruczenie, zawodzenia).
Celem działania jest przywrócenie sztuce jej pierwotnej funkcji: tworzenia rytuałów znaczenia, wspólnotowego przeżycia, emocjonalnej prawdy i duchowego zakorzenienia. Raj utracony nie jest terapią ani spektaklem — jest aktem współczesnego szamanizmu artystycznego, który łączy ciało, głos i obecność z tajemnicą istnienia.
prowadzenie: Eva Lis
zapisy: joanna.tekla@arsenal.art.pl
