„Ideologizacja”, „seksualizacja”, „promocja dewiacji” – to słowa klucze, którymi populistyczna i radykalna prawica buduje fałszywe narracje na temat terminu gender. Udając styl naukowy, manipuluje, wypaczając sens pojęć będących w użyciu od lat, przy czym zdradza swoją niewiedzę. Posługuje się nimi w taki sposób, by pogłębiały polaryzację, konserwowały nierówności, a w efekcie utrzymywały status quo. Świadomie legitymizuje się w ten sposób obecność w przestrzeni publicznej poglądów mizoginicznych, homofobicznych i transfobicznych, nadając im status uniwersalnych prawd.

Straszenie genderem trwa od ładnych kilku lat i jest to wciąż odświeżany temat. Podczas gdy w środowiskach progresywnych mówi się o emancypacji kolejnych grup mniejszościowych, wychodząc poza problematykę orientacji seksualnej i płci kulturowej, czy też o rozszerzeniu perspektywy antropocentrycznej na istoty inne niż ludzkie, w instytucjach zarządzanych przez prawicową kadrę cofamy się do drugiej połowy XX wieku. Przykro nam, że wciąż trzeba dementować te same, powtarzane od lat nieprawdy. Nie można jednak pozostawić bez komentarza publicznego szerzenia szkodliwych społecznie poglądów i języka nienawiści skierowanego do dużej części polskiego społeczeństwa. Dehumanizacja ludzi ze względu na płeć i tożsamość jest efektem w najlepszym wypadku nieprzemyślanym albo – do czego znajdujemy również wiele argumentów – całkowicie zamierzonym.

Podczas spotkania „Kto się boi gender?” postaramy się uporządkować podstawowe pojęcia oraz zdekonstruować fałszywe uproszczenia. Z zaproszonymi gośćmi i gościniami – socjologiem płci, psychoterapeutką, historykiem sztuki oraz adwokatką – poszukamy odpowiedzi, jak – na poziomie prawnym, społecznym, poprzez sztukę – przeciwdziałać niebezpiecznym i agresywnym postawom. Zastanowimy się, jak publiczne instytucje zajmujące się kulturą, sztuką i nauką powinny włączać się do edukowania w zakresie problematyki gender i przeciwstawiać się nienaukowym manipulacjom niektórych osób, grup i podmiotów.

---

Agnieszka Pixie Frączek – psychoterapeutka, pracuje głównie w obszarze tożsamości płci, nienormatywności, zagadnień́ genderowych. Współpracuje jako terapeutka z poznańską̨ Grupą Stonewall oraz angażuje się̨ w działania antydyskryminacyjne i feministyczne.

dr hab. Paweł Leszkowicz, prof. UAM – studiował kulturoznawstwo, historię sztuki, gender studies na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Courtauld Institute of Art w Londynie i New School University w Nowym Jorku. W 2000 r. obronił doktorat „Helen Chadwick. Ikonografia podmiotowości” na UAM, pod kierunkiem prof. P. Piotrowskiego. Od tego czasu pracuje w Instytucie Historii Sztuki UAM, obecnie na stanowisku profesora, jest także Kierownikiem Pracowni Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej. Jako kurator współpracował z: CSW Łaźnia w Gdańsku, Muzeum Narodowym w Warszawie, Galerii Labirynt w Lublinie, Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu i University of Brighton.

dr Bartek Lis – socjolog i badacz społeczny, animator kultury i edukator związany z Centrum Praktyk Edukacyjnych w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Autor książki „Gejowskie (nie)męskości. Normy płciowe a strategie tożsamościowe mężczyzn homoseksualnych” oraz tekstów i artykułów naukowych i popularyzatorskich. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2020). W latach 2012–2017 kurator projektów społecznych w Muzeum Współczesnym Wrocław. Pomysłodawca i realizator w CK Zamek projektów/cyklów edukacyjnych „Zamek Otwarty. Kultura dla i z seniorami zależnymi”, „Sztuka w ciemno”, „Nie widać” oraz „(nie)nowe publiczności”.