Wideo jest zapisem ćwiczeń policyjnych wykonywanych w prywatnym mieszkaniu. Specjalny oddział policji ćwiczy wykonywanie formacji służących do kontrolowania (ochrony) zgromadzeń masowych,  maszerując w niekończącej się pętli przez kuchnię, salon, pokój dziecięcy. Public displays of affection (publiczne okazywanie uczuć) to termin oznaczający akt fizycznej intymności realizowany na oczach innych ludzi. Liliana Zeic stwierdza:: „Jedną z form wyrażania demokracji jest zgromadzenie publiczne, które pozwala ludziom w szczególny sposób komunikować się ze sobą i wyrażać swoje poglądy. Wolność zgromadzeń jest zagwarantowana prawem konstytucyjnym. W pracy koncentruję się na fizyczności granic odnoszących się do tymczasowej legalności zgromadzenia, które wyznaczają linię demarkacyjną pomiędzy uczestnikami, a oddziałami policji, służącymi do ochrony zgromadzeń masowych. Te zsynchronizowane policyjne formacje są w ciągłym intymnym kontakcie ciała z ciałem, ich integralność zależy od trwałości skonstruowanych pomiędzy nimi połączeń, które muszą wyrażać się w ciągłym ruchu, zwrocie, działaniu. Ale bliskość i intymność mają strukturę wynikającą ściśle z funkcji formacji policyjnej”.

Praca wyprodukowana przy współpracy Forecast Festival, Instytut Adama Mickiewicza i Instytut Polski w Berlinie.

Liliana Zeic (dawniej Liliana Piskorska), ur. 1988, artystka wizualna, doktora sztuk pięknych. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, w 2011 studentka Uniwersytetu Warszawskiego. W 2017 obroniła pracę doktorską  na toruńskim WSP (promotorka Elżbieta Jabłońska). Finalistka Forecast Forum w Haus der Kulturen der Welt w Berlinie w 2017 roku. Laureatka nagrody publiczności: Spojrzenia 2019: Nagroda Deutsche Bank. Lauretka OP YOUNG 2020, w tym samym roku nominowana do nagrody WARTO. Jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i publicznych (m.in. Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Muzeum Współczesne Wrocław). W swojej działalności artystycznej analizuje problematykę społeczną z perspektywy radykalnej wrażliwości, zakorzenionej w praktyce i teorii feministyczno-queerowej. Skupia się na zależnościach pomiędzy państwem, tożsamością środkowo-europejską, a pozycją peryferyjnych tożsamości. Podejmuje temat queerowej lesbijskości i nieheteronormatywności. Działa intermedialnie, tworząc m.in. elementy instalacyjno-rzeźbiarskie, wideo i fotografie, pracuje z tekstem.