Zaburzenie horyzontalne unaocznia – na przykładzie tworzonej przez wieki historycznej tkanki urbanistycznej centrum Poznania – zaburzenie, jakim jest tworzenie przez ludzi coraz bardziej rozbudowanych i eliminujących pozaludzkie życie struktur miejskich. Dzięki zmianie perspektywy, która właśnie się dokonuje i określana bywa mianem „zwrotu pozaludzkiego” rozumiemy, że ludzie od zawsze ewoluowali i współpracowali z innymi istotami na Ziemi (od mikrobów po ssaki). W Zaburzeniu horyzontalnym metaforyzowane są odczucia dotyczące sposobu bycia ludźmi w pozaludzkim świecie oraz pytania o miejsce struktury miasta w szeroko pojętej infrastrukturze życia. Infrastruktury, te ludzkie i nieludzkie, są zarówno trwałe, jak i kruche, ukryte i widoczne, ale zawsze obecne i solidnie osadzone we wspólnym świecie.

Praca Jarosława Kozakiewicza pokazywana była w Galerii Miejskiej Arsenał na wystawie Refugia. Strzeż (się) tych miejsc (2021).

Jarosław Kozakiewicz, ur. w 1961 r. w Białymstoku, artysta wizualny, rzeźbiarz, autor projektów architektonicznych pomyślanych jako instrumenty krytyki architektury i urbanistyki. Nierzadko określany mianem wizjonera. W latach 1981-1985 studiował na wydziale rzeźby ASP w Warszawie. Od roku 1985 do roku 1988 uczył się w The Cooper Union for the Advancement of Science and Art w Nowym Jorku. W 2015 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Laureat licznych nagród. Profesor warszawskiej ASP.

Niektóre prace artysty  nagrodzone zostały w prestiżowych konkursach architektonicznych, m.in. na projekt Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu (2004) i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2007). W 2005 roku projekt Kozakiewicza wygrał międzynarodowy konkurs na Park Pojednania w pobliżu Muzeum w Auschwitz-Birkenau, a w 2007 roku ukończono jego Projekt Mars, wielohektarową rzeźbę ziemną, przekształcającą krajobraz w miejscu kopalni węgla brunatnego wokół jeziora Baerwalde w Niemczech. Inne projekty to propozycje, często utopijne, rozwiązań ekologicznych lub symbolicznych w zakresie planowania przestrzennego (Transfer, 2006) lub architektury (Oxygen Towers, 2005). W 2006 roku Kozakiewicz reprezentował Polskę podczas międzynarodowej Wystawy Architektury w Wenecji.