Nad cyklem pt. Względne cechy podobieństwa Izabella Gustowska rozpoczęła pracę w 1979 roku. Była wówczas zafascynowana ideą względności podobieństw, problematyką kopii i oryginału, sobowtórów i bliźniaków. Twórczo badała zagadnienia bliźniaczości zastępczej i bliźniaczości z wyboru. Sama również jest bliźniaczką, więc temat miał po części charakter autobiograficzny. Artystka zresztą przyznawała, że podjęcie tego tematu było poszukiwaniem własnej tożsamości. Eksperymentowała z fotografią i dochodziła do budowania nowej, własnej formy realności. Poszukiwała. Obserwowała zacieranie się granic między prawdą pierwotną, prawdą zapisana fotograficznie i prawdą ostateczną, którą sama stwarzała jako artystka. Ten proces widoczny był w cyklu prac. W niezwykły, ekspresyjny sposób analizowała kwestie podobieństwa i bliźniaczości. „Prowadzona przeze mnie gra doprowadziła do przedziwnych konfiguracji, gdzie fakt staje się ulotny, fikcja i rzeczywistość przeplata się na zmianę” – mówiła Gustowska. Przede wszystkim jednak broniła swoich niezależnych decyzji i własnej wyobraźni. W wyniku jej refleksji i formalnych eksperymentów powstały niepowtarzalne, hipnotyzujące wręcz prace, które na stałe weszły do kanonu feministycznych przedstawień, a krytyk i historyk sztuki Paweł Leszkowicz napisał, że Gustowska stworzyła fundament dla współczesnej feministycznej historii sztuki w Polsce.
Prace graficzne wykonane są w technice auto-offsetu bądź w technice mieszanej. Zarówno grafiki, jak i wideo dotyczą zagadnień podobieństwa i relacji między bliźniakami. Wszystkie prace graficzne przedstawiają postaci kobiece.
Praca wideo jest zapisem performansu, w którym biorą udział 2 kobiety.
Cykl Względne cechy podobieństwa należy do najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych dzieł Izabelli Gustowskiej.
Izabella Gustowska – od urodzenia związana z Poznaniem, ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (dziś Uniwersytet Artystyczny). Po dyplomie rozpoczęła pracę dydaktyczną na macierzystej uczelni, gdzie m.in. pełniła funkcję kierowniczki IV Pracowni Rysunku, następnie Pracowni Działań Multimedialnych, a później Pracowni Działań Performatywnych i Filmowych. Począwszy od roku 1979 dyplomy w jej pracowni obroniło blisko 100 studentów, z których wielu to dziś wybitni i uznani w Polsce i na świecie artyści a także cenieni pedagodzy nie tylko polskich uczelni oraz kuratorzy.
W latach 1979-91 prowadziła, a od 1991 do 1994 współprowadziła Galerię ON w Poznaniu.
Realizuje prace w obszarze rożnych mediów (obiekty malarskie, grafika, fotografia, instalacje wideo, wideoperformans, film). W roku1984 w Eighth British International Print Biennale w Bradford otrzymała nagrodę Birgit Skiold Memorial Prize za innowacyjność w grafice. Brała udział w 17 i 19 Bienal de São Paulo (1983 i 1987), The Sixth Triennale – India, New Dellhi (1986) . W 1988 roku reprezentowała Polskę na XLIII Esposizione Internazionale d’Arte. La Biennale di Venezia w Wenecji. xxxRok później w pracowniach graficznych Uniwersytetu Alberty w Edmonton realizuje wielkoformatowe prace Secret I, II, III. W 1994 odbyła się jej wystawa indywidualna w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu pt. Sny, a w 1997 Płynąc raz jeszcze.
Jej prace znajdują się w znaczących muzeach w kraju i za granicą, n.p. w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku czy w prywatnej kolekcji Grażyny Kulczyk skoncentrowanej na sztuce Środkowo-Wschodniej Europy w Muzeum Susch w Szwajcarii.