Podpis pod pracą w trakcie wystawy Refugia. Strzeż (się) tych miejsc:
„Oficjalnie Stadionu Szyca nie ma. Mapa i legenda służą do zwiedzania miejsca nieistniejącego albo istniejącego jednocześnie w kilku różnych rzeczywistościach. Mszaki, rośliny, zwierzęta, grzyby, żywi i nieżywi – wszyscy wchodzą w relacje ze sobą nawzajem, z betonem i ze stalą. Cykl życia i śmierci przebiega tu niezauważalnie, w ciemności i niesłyszalnie.
Oficjalnie Stadion Szyca nie jest stadionem, nie budzi emocji i nie ściąga tłumów. Jest przeciwieństwem wytężania się i ekscytacji: życiem dla ludzi bezproduktywnym. Życiem w ciemności, bez mas na trybunach, bez arbitrów i podium. Jest unikatowym siedliskiem dla ponad dwudziestu pięciu gatunków ptaków (w sezonie lęgowym może ich tu mieszkać nawet sześćdziesiąt siedem), czterech gatunków nietoperzy, sześciu gatunków trzmieli i niezliczonych innych owadów, czterdziestu różnych gatunków drzew, a nawet kryjówką dla rodziny lisów.
Rozkwit porzuconego stadionu pokazuje potęgę szczelin w przestrzeni miejskiej. Potęgę samosiejek, które zmagają się z ludzką nadprodukcją i naduporządkowaniem. Potęgę zwierząt i roślin, które – jeśli tylko dać im na to szansę – mogłyby uratować świat. Upamiętniamy przemianę i upamiętniamy przez przemianę, szukamy możliwości pomnika nie-tylko-ze-spiżu, wsłuchujemy się w opowieści i szum miejsca.
Projekt ma ułatwić podróż przez przestrzenne, czasowe, gatunkowe, równoległe rzeczywistości; tłumaczy wielogłos rozbrzmiewający między pięćdziesiątym siódmym a sześćdziesiątym trzecim metrem nad poziomem morza. Składa się z mapy stadionu z zaznaczonymi istotnymi punktami ekosystemu oraz z legendy, która więcej zaciemnia, niż rozjaśnia. Słuchowisko zostało nagrane podczas chodzonej sztafety, w której opowieść jest przekazywana z ust do ust. Obiekty rezonują z elementami twórczymi przestrzeni stadionu oraz odsyłają do ogrodniczej akcji bezpośredniej, która odbędzie się podczas trwania wystawy.
Wspólne posadzenie na stadionie dwóch tysięcy żonkili będzie próbą uzdrowienia tego miejsca”.
Anna Siekierska, rzeźbiarka, rowerzystka, członkini Wspólnoty Międzygatunkowej. Jest artystką i aktywistką zaangażowaną w działania na rzecz przyrody. Absolwentka Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP, gdzie obecnie współprowadzi pracownię rysunku. Prowadzi warsztaty uwrażliwiające na życie innych istot, tworzy instalacje w przestrzeni publicznej oraz projekty zaangażowane, m.in.: Kto tam?, platforma do obserwacji życia w koronach drzew, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, 2018; Sanatorium, działanie performatywne i aktywistyczne dążące do zachowania stadionu im. E Szyca w Poznaniu jako przestrzeni dla dzikiej przyrody, 2019- … ; Uczestniczka, autorka i kuratorka wystaw, m.in.: Chwasty i ludzie, Miejsce Projektów Zachęty, Warszawa 2020; Magiczne zaangażowanie, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2020; Zoepolis. Dizajn dla chwastów i szkodników, Fundacja Nośna, Kraków, 2019; Warszawa w Budowie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa, 2017. Jej prace były wystawiane w Wielkiej Brytanii, Niemczech, na Węgrzech, Ukrainie oraz we Francji. Dwie z jej prac znajdują się w kolekcji Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Była stypendystką Stypendium Artystycznego Miasta Stołecznego Warszawy oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Uczestniczyła również w rezydencjach artystycznych w kraju oraz za granicą.
