Nad cyklem pt. Względne cechy podobieństwa Izabella Gustowska rozpoczęła pracę w 1979 roku. Była wówczas zafascynowana ideą względności podobieństw, problematyką kopii i oryginału, sobowtórów i bliźniaków. Twórczo badała zagadnienia bliźniaczości zastępczej i bliźniaczości z wyboru. Sama również jest bliźniaczką, więc temat miał po części charakter autobiograficzny. Artystka zresztą przyznawała, że podjęcie tego tematu było poszukiwaniem własnej tożsamości. Eksperymentowała z fotografią i dochodziła do budowania nowej, własnej formy realności. Poszukiwała. Obserwowała zacieranie się granic między prawdą pierwotną, prawdą zapisana fotograficznie i prawdą ostateczną, którą sama stwarzała jako artystka. Ten proces widoczny był w cyklu prac. W niezwykły, ekspresyjny sposób analizowała kwestie podobieństwa i bliźniaczości. „Prowadzona przeze mnie gra doprowadziła do przedziwnych konfiguracji, gdzie fakt staje się ulotny, fikcja i rzeczywistość przeplata się na zmianę” – mówiła Gustowska. Przede wszystkim jednak broniła swoich niezależnych decyzji i własnej wyobraźni. W wyniku jej refleksji i formalnych eksperymentów powstały niepowtarzalne, hipnotyzujące wręcz prace, które na stałe weszły do kanonu feministycznych przedstawień, a krytyk i historyk sztuki Paweł Leszkowicz napisał, że Gustowska stworzyła fundament dla współczesnej feministycznej historii sztuki w Polsce.
Prace graficzne wykonane są w technice auto-offsetu bądź w technice mieszanej. Zarówno grafiki, jak i wideo dotyczą zagadnień podobieństwa i relacji między bliźniakami. Wszystkie prace graficzne przedstawiają postaci kobiece.
Praca wideo jest zapisem performansu, w którym biorą udział 2 kobiety.
Cykl Względne cechy podobieństwa należy do najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych dzieł Izabelli Gustowskiej.